Morgunn - 01.12.1954, Síða 33

MORGUNN
111
okkur, að það okkar, sem fyrr dæi, skyldi láta hitt vita
um, að komið væri yfir landamæri efnis og anda. Bróðir
minn dó og ég snéri aftur til Kaupmannahafnar að starfa
mínum.
Þá var það kvöld nokkurt, að ég var háttuð, en enn ekki
sofnuð, að ég heyrði fótatak í fremra herberginu, fótatak
yfir þrepskjöldinn og inn í svefnherbergi mitt að rúmi
wínu. Ég fann handlegg teygja sig yfir höfuð mitt, og
hárin risu á höfði mínu af skelfingu. Þetta var óskiljan-
legt, því að betri bróðir en bróðir minn var ekki til í
heiminum.
Þrisvar sinnum kom hann til mín á þennan sama hátt,
og ég vissi, að hann var að koma til að efna orð sín. En
hverju sinni sagði ég við hann: „Þú mátt ekki koma oftar,
Andreas, því að ég er hrædd“.
Og hann kom aldrei oftar. En annað mál er það, að hann
varð síðar „stjórnandi“ minn, þegar ég varð skrifmiðill.
Á hinum langa ferli mínum sem fyrirlesari, kom ég eins
°ft heim og mér var mögulegt, því að þá var ég orðin
tengiliður milli foreldra minna og barnanna, sem dauðinn
hafði skilið frá þeim — þau höfðu ekki misst þessi börn.
Af þessu hlutu þau sannfæringu, sem var þeim ákaflega
mikils virði, en ég var og ég er skrifmiðill. Andreas bróðir
uúnn kom og Anna systir mín, sem var dáin fyrir mörg-
um árum. Andreas sagði frá starfa sínum í andaheimin-
um, að hann tæki á móti þeim, sem sviptu sig lífinu. Þetta
var á árum fyrri heimsstyrjaldarinnar, og hann sagði okk-
ur frá ótal slíkum mönnum, fólki, sem sturlaðist af Ógn-
unum, blóðþefinum, andstyggðinni, og fleygði sér sjálf-
viljuglega í faðm dauðans. Hann sagði, að þetta fólk væri
hijög ruglað, þegar það vaknaði, fullt af ótta og gerði sér
naumast Ijóst, að það væri enn dáið. Eg ætla ekki að segja
hánara frá, hvernig bróðir minn sagðist hjálpa þessu fólki
og taka á móti því. Það er auðvelt að dæma þá, sem svipta
sig lífinu. En þeir, sem skilja það, sem á undan er farið,
dæma ekki, þeir hjálpa.