Morgunn - 01.12.1954, Blaðsíða 60

138
MORGUNN
En hann mundi spyrja: „Purpurarautt, logagyllt, hvað er
það?“ Og hverja hugmynd gæti blindfæddi maðurinn gert
sér um fegurð sólarlagsins ? Við höfúm ekki hæfileika til
að ímynda oss dásemdir annars heims, hvað þá meira.
„Það, sem auga sá ekki, og eyra heyrði ekki, og ekki kom
upp í hjarta nokkurs manns, allt það, sem Guð fyrirbjó
þeim, er elska hann“ (1. Kor. 2, 9).
Þessi líking af ófædda barninu minnir mig á líkingar-
mynd, sem dr. Fosdick dregur upp, og má nota í sambandi
við síðari spurninguna: Hvernig veiztu, að lífið heldur
áfram ?
Dr. Fosdick hugsar sér tvíbura, ófædda, í móðurlífi.
Þeir geta báðir hugsað, en annar er vantrúaður og hinn
er trúaður. Þeir lifa enn í myrkri og eru enn ekki farnir
að draga andann. Fæðingin, sem hrekur þá úr þessum
stað, þar sem þeir hafa fram að þessu lifað lífi sínu öllu,
mundi vera þeim eins og dauði. Þeir geta enn enga hug-
mynd gert sér um umheiminn. Vantrúaði tvíburinn mundi
segja við hinn trúaða: „Þig langar til að halda áfram að
lifa og þess vegna trúir þú, að þú munir halda áfram að
lifa, en þetta er ósköp óvísindalegt. öll tilvera okkar er
bundin við þetta umhverfi, sem við erum nú í, og þegar
það er ekki lengur til, erum við ekki lengur til“. Þá mundi
trúaði tvíburinn segja: „Ég trúi því, að eitthvað komi á
eftir. Náttúran hefur verið að þroska hjá okkur vissa
hluti, sem ekki hafa markmið sitt hér, og náttúran gerir
ekkert út í bláinn. Við getum ekki gert okkur grein fyrir
hinu nýja lífi, en ég er sannfærður um, að náttúran hagar
sér ekki svo óskynsamlega, að hafa ekkert markmið með
því, sem hún er búin að láta þróast hér hjá okkur“.
Eins og barnið í móðurlífi gæti ályktað svo, að augu
þess, varir og eyru væru sköpuð til þess að finna einhver
verkefni í nýju lífi, svo ályktum vér, að huldir hæfileikar
í oss sjálfum hljóti að finna einhver verksvið í öðru og
fullkomnara lífi. Þess vegna krefjumst vér heims, þar sem
réttlætinu er fullnægt og vinir fá aftur að finnast. Jafnvel