Morgunn - 01.12.1956, Qupperneq 17

95
MOEGUNN
Ég vissi ekki, hvað ég ætti að gera í þessu máli, en náði
þó í konu, sem kunnug var í þessum skozka smábæ. Þessi
kona sagði við mig: „Jú, ég kannast við að þessi Thyne-
fjölskylda á þar heima. En hitt er fráleitt, að pilturinn sé
úáinn. Ég hafði samband við móður hans fyrir tveim
öögum, og þá var hún einmitt að fá góðar fréttir af syni
sínum“.
Nú vandaðist málið, en ég vildi ekki gefast upp. Að fá
nafn og heimilisfang manns, sem ég þekkti ekkert, og fá
það rétt í miðilssambandi, var mér sönnun þess, að hér
v0sri engin vitleysa á ferðum. Ég bað þessa konu að koma
’tteð mér til þessa bæjar og fara með mér í heimsókn til
Thyne-hjónanna. Svo skyldum við sjá, hvað úr þessu öllu
yrði. Konan var fús til þess. Við lögðum af stað og hringd-
um á dyrnar hjá hjónunum. Frú Thyne kom til dyra. Það
var auðséð. að hún var í mikilli geðshræringu, hafði grát-
en hún bauð okkur inn. Þar var dapurleg aðkoma, ekki
Sizt fyrir mig, ókunna konu. Hjónin voru að ljúka við að
lesa tilkynningu um það, að drengurinn þeirra væri fallinn
á vígstöðvunum. En á þeim tímum gat stundum dregizt
alllengi að slíkar tilkynningar kæmust á ákvörðunarstað.
Hjónunum til botnlausrar undrunar sagði ég þeim erindi
mitt, hvað „John Thyne“ hefði beðið mig að flytja for-
eldrunum. Alllöngu síðar sagði herra Thyne við mig: „Ég
held að þér hafið bjargað okkur frá því að missa vitið“.
Svipaðri reynslu varð ég fyrir þrem sinnum. Mér birt-
ust ungir menn, nýfallnir á vígstöðvunum, sem sögðu mér
nöfn sín og heimilisföng. Um allt það var mér gersamlega
ókunnugt áður. En við eftirgrennslan reyndist allt rétt.
Hvaðan kom mér þessi vitneskja? Mér þykir annað
öhugsandi en að ungu mennimir hafi komið til mín með
þessa vitneskju sjálfir.
Mér er eitt atriði sérstaklega minnisstætt:
Ég var að halda fjöldafund og þá birtist mér ungur lát-
lnn maður. Hann kvaðst heita Charles Robertson og kvað
móður sína vera í fundarsalnum. Ég sagði frá þessu og