Morgunn - 01.12.1956, Blaðsíða 20

98
MORGUNN
Þá man ég líka vel eftir ókunnum hjónum, sem komu
á einkafund hjá mér. Árangurslaust höfðu þau reynt í sjö
ár að ná sambandi hjá miðlum við son, sem þau höfðu
misst. Við settumst og óðara gerði sonur þeirra vart við
sig. Hann náði svo sterkum tökum á mér, sem var í trans-
svefni, að hann talaði sjálfur af vörum mínum. Mér skilst,
að hann hafi algerlega sannfært foreldra sína um, að hann
væri sjálfur að tala við þau. Hann hafði verið stúdent frá
Rugby og tekið ákafan þátt í knattleik Rugby-piltanna, en
þeir bera einkennishúfu með dúski. Þegar hann var bú-
inn að tala margt við foreldrana, sagði hann: „Pabbi, nú
getur þú tafarlaust tekið Rugby-húfuna mína úr hand-
töskunni, sem þú ert með, ég var hjá þér og sá þig setja
húfuna í töskuna“. Faðirinn lauk upp töskunni og tók
húfuna tafarlaust upp úr henni.
Sonur hjónanna hafði farizt í hernum og tekið þátt í
hinni nafntoguðu orustu við þýzka skipið Scharnhorst.
Hann lýsti fyrir foreldrum sínum orustunni. Alllöngu
síðar kom út bók um Scharnhorst, og var orustunni þar
að öllu lýst eins og ungi maðurinn hafði áður lýst henni
í miðilssambandinu.
Margsinnis tel ég mig hafa fengið sannanir fyrir því,
að stundum þurfi framliðnir menn ekki nema ótrúlega litla
hvíld í andaheiminum, áður en þeir geta gert vart við sig.
Ég var að halda fjöldafund, einhverju sinni, og lýsti ég
þar ýtarlega ungum manni, nýlátnum. Hann hafði heitið
Arthur. Hann sagði við mig svo greinilega að ég heyrði
glöggt: „Segðu henni Nelly, að hún eigi ekki að vera að
gráta“. Við þetta kannaðist einn hinna mörgu fundargesta
og upplýsti um leið, að Arthur væri látinn fyrir einum
degi. Ég hefi áður sagt yður frá fólki, sem birtist mér
eftir enn skemmri tíma frá andláti sínu.
Ég hefi stundum verið beðin að grennslast fyrir um
reimleika. Fyrir sex árum bað sálarrannsóknafélagið í
Edinborg mig að fara á afskekktan stað í einni af sveitum
Skotlands, þar væri kvartað um reimleika. Vinkona mín