Morgunn - 01.12.1956, Qupperneq 28

106
MORGUNN
Wildes inn á aðrar brautir en hann hafði áður gengið, reit
hann í fangelsinu, að nú lægi honum í léttu rúmi, þótt
hann væri útilokaður frá gleði vinar síns, en hitt væri sér
sorg, að vera bannað að bera þjáninguna með honum. Svo
finna allir þeir, sem mestri manngöfgi ná, og út frá allra
slíkra manna hjarta eru töluð hin fleygu orð Einars Kvar-
ans, að það séu dýrmætustu forréttindi tilverunnar að
vera trúað fyrir því að bera syndir annarra.
Guð hefir skapað oss sem samfélagsverur, sem hver
annars limi, sem eina fjölskyldu, og auðsætt er, að bless-
unin, sem vér hljótum af því, er margföld á móti því böli,
sem vér hljótum að bera. En þegar oss er alvaran ljós,
verður oss einnig augljóst hitt, að ábyrgð vor er mikil.
Yissulega hlýtur sú spurning að verða oft fyrir oss, hvers-
vegna hinn saklausi þurfi að þjást, en önnur spurning ætti
að liggja oss ennþá miklu nær, og hún er þessi: erum vér,
með líferni voru og lífstefnu, enn að leggja grundvöllinn
að þjáningum saklausra í framtíðinni? Erum vér nægilega
vel á verði gegn því, að með skeytingarleysi voru, fávizku
eða synd séum vér að skapa hinum ófæddu þjáning og
böl? Hrópa ekki þjáningar saklausra, sem vér höfum fyrir
augum, þá áminning til vor?
Vér óskum þess oft og biðjum, að Guð vildi stöðva
þjáningarnar, uppræta böl öreiganna, hindra siðleysið,
forða mönnunum frá hinu illa, lækna líkama og sál þeirra,
sem þjást. En Guð bíður. Hann bíður þess að ábyrgðartil-
finning vor gagnvart samfélaginu vakni.
Ég sé ekki, hvernig unnt er að komast hjá að álykta,
að þessi heimur er ekki heimurinn eins og Guð ætlar hon-
um að verða, heldur heimur, sem enn er í sköpun. „En nú
sjáum vér elclci ennþá, að allir hlutir séu undir Guð lagð-
ir“, segir í Hebreabréfinu. Þetta er ekki enn sá heimur,
sem Guð sá fyrir sér í árdaga, áður en hvítglóandi þok-
urnar sveifluðust út frá sólunni, þeyttust um ómælisvíddir
geimanna á sinni fyrstu ferð, kólnuðu síðan smám saman,
fengu lögun og form, hringsnerust í geiminum, unz þær