Morgunn - 01.12.1956, Síða 44

122
MORGUNN
leið, er þeir vita hugsanlega. Það liggur í framanrituðum
orðum, að ekkert er mér fjær en að áfellast slíka. Hitt
er annað mál, að ég harma ef þeir gerast þá sekir um
þá óvarkárni, sem getur orðið þeim og öðrum ærið dýr.
Við þessu er því að gera, og því er það, að ég nú rita
línur þessar.
Svo lengi sem mannkynið byggir þessa jörð, fylgja þær
því systurnar, gleði og sorg. Og sú byrði, sem sorgin legg-
ur veikri mannveru á herðar, getur orðið alt að því óbæri-
leg, að minnsta kosti þeim, er syrgja án vonar, svo að við-
haft sé orðalag Ritningarinnar. En þeir eru margir og
hinir þó líklega ennþá fleiri, sem syrgja með svo veikri
von að hún stoðar þá lítt. Þá menn finnum við jafnvel á
meðal prestanna. En veika vonin hefir komið mörgum til
þess að leita sannana í stað þeirrar trúar, sem þeir gátu
ekki fundið að stæði á neinum föstum grundvelli.
Þessum mönnum þarf að hjálpa, og sannarlega 'virðist
það standa prestunum næst að koma til liðs við þá, enda
þótt hitt sé satt,. að allir höfum við sömu skyldurnar við
samferðamennina. Sumum má hjálpa á þann einfalda hátt,
að leggja fyrir þá eitthvað af þeim óteljandi sönnunum,
sem fyrir því hafa fengizt að látnir lifa og að dauðinn
hefir aldrei nein áhrif á kærleiksböndin — þaðan af síður
að hann megni að slíta þau. Þá má segja að sælir séu
þeir, sem trúa þótt þeir sjái ekki. En lengi munu þeir
verða margir, sem ósveigjanlega gera sömu kröfuna og
Tómas; þeir verða sjálfir að sjá og þreifa á; ekkert annað
dugir þeim.
Þessum mönnum get ég ekkert ráðlagt annað en aðstoð
miðilsins. Og ég hefi þrásinnis fengið að sjá hvernig hún
hefir megnað að gefa þeim nýja veröld, eins og skáldið
orðar það. Fögnuðurinn yfir að hafa fengið að sjá nýtt
ljós var stundum ósegjanlegur, og hann gaf þeim nýjan
þrótt til þess að lifa lífinu. Þegar þeir komu af fundi mið-
ilsins voru þeir þess albúnir að hlýða boði Bernardínu