Morgunn - 01.12.1973, Blaðsíða 18

96
MORGUNN
minna þig á orð þíns eigin heimslausnara: „Af ávöxtunum
skuluð þér þekkja þá.“ —
Að gera hin eilífu sannindi, hinar eilífu niðurstöður, hið
mesta af öllu, sem vitringar allra alda hafa tjáð, að vísindum
og þar með að kærleika — það eru mínir „ávextir".
XI
Þegar máður hlýtur fremur a<5 tala en þegja.
Þeim manni, sem vaxinn er upp úr því að girnast hrós og að-
dáun, hlýtur að vera það óþægilegt að tala um sjálfan sig, eink-
um ef hann kemst þá ekki hjá því að verða aðalpersónan í um-
talinu eða að reynt verði að koma á hann eins konar hetju-
ljóma. En þær aðstæður geta verið, að það sé rangt eða stríði
gegn hinum guðdómlegu lögmálum að vera þögull.
Slíkar aðstæður komst Kristur til að mynda í, þegar hann
fann sig knúðan til að segja: „Hver yðar getur sannað upp á
mig synd?“ — „Lærið af mér, því að ég er hógvær og af hjarta
lítillátur.“ — „Ég og faðirinn erum eitt.“ — „Ég er upprisan
og lífið, hver sem trúir á mig, hann mun lifa, þótt hann deyi.“
— Menn mega ekki halda, að þessi eilífu orð hafi verið merki
um dramb eða sjálfsánægju í nokkurri mynd, né heldur, að
höfundurinn nyti þess sérstaklega að segja þetta. Honum var
það þvert á móti fullkomlega ljóst, að það voru staðhæfingar
slíkar sem þessar, er síðar meir mundu valda krossdauða hans.
En orðin voru tákn sanninda, raunhæfra atburða, opinberunar,
sem var stórkostlegur liður í sköpun örlaga mannkynsins, og
hann var sá fyrsti og eini, sem hafði fullkomna þekkingu á
þessum sannindum. Hann var til þess kjörinn að vera ibúð
heilags anda, vera sá grundvöllur, sem frelsandi birting andans
heilaga á jörðu byggðist á. En þar sem hann einn bjó yfir hinni
sönnu, raunhæfu þekkingu á birtingu þessara andlegu stað-
reynda, og það hefur engan veginn verið hin guðdómlega ætl-
un, að þeim skyldi haldið leyndum, hver átti þá að opinbera
þær eða koma þeim áleiðis til mannanna annar en einmitt
Kristur? — Ef hann hefði verið svo auðmjúkur eða hlédrægur.