Morgunn - 01.12.1973, Blaðsíða 62

140
MORGUNN
ar. Þetta var nú ofurlítill útúrdúr. Byrja ég þá sögu mina aft-
ur þar sem ég er komin á móts við hesthúsdymar. Standa þær
opnar, en vinstra megin við þær sé ég standa hest, og þekki ég
strax að það er Jarpur gamli, vinur minn sem aldrei lét mig elt-
ast við sig eins og hinir kláramir, og stóð alltaf grafkyrr þegar
ég var að hnoðast á bak honum. Þó að ég væri að flýta mér, tók
ég eftir þvi að Jarpur hlífði öðrum afturfæti og hengdi höfuðið
þreytulega.
Ég skipti mér ekkert af klárnum, en flýtti mér heim í bæ. Jú,
pabbi var kominn, og ég var ekki sein á mér að þjóta upp í
fangið á honum og heilsa honum. Eitthvað var ég nú að skoða
vaminginn, og sennilega að maula eitthvað sem pabbi hefur
stungið upp í mig. En loks fór ég að minnast á Jarp gamla, og
spurði pabba hvort ég ætti ekki að láta hann inn, hann hefði
verið svo þreytulegur. Ég sá, að pabbi og mamma htu einkenni-
lega hvort á annað. Loks sagði pabbi: „Vert kyrr inni, góða
min, ég fer sjálfur og læt inn hestana. Að svo mæltu gekk
hann út. Eitthvað fórum við mamma að tala saman, og man ég,
að hún sagði að mér hefði áreiðanlega missýnst áðan er ég hefði
þótzt sjá Jarp gamla við hesthúsdyrnar. Klárinn hefði meiðst á
fæti, og pabbi orðið að skilja hann eftir fjorir norðan. Seinna
vissi ég, að pabbi hafði selt hestirm til afsláttar, sem kallað var,
en sett það skilyrði að honum væri lógað strax. Það fréttist síð-
ar. Dregizt hafði fram á kvöld daginn eftir að kaupin vom
gjörð að farga hestinum, en það mun hafa verið um svipað leyti
og ég sá hann standa við hesthúsdyrnar með svo dapurlegu yf-
irbragði.
Gunnhildur Sveinsdóttir.
DRAUMUR
Það hefur fylgt mér síðan ég var smábarn að dreyma og
verða vör við ýmislegt sem ég komast að með aldrinum að ég
var ein um. Þess vegna var ég snemma ein og innilokuð og
sagði aldrei neinum neitt, nema pabba mínum. Hann sneypti