Morgunn - 01.12.1973, Blaðsíða 64

142
MORGUNN
og hálfu öðru ári síðar Komelía systir mín, en Haraldur var dá-
inn rúmu ári áður en mig dreymdi drauminn.
Þegar ég hugleiði þennan draum fullorðin finnst mér hann
hefði boðað þessi dauðsföll og þess vegna hafi mér verið skipað
að þegja um hann.
Herdís Jónsdóttir, Hveragerði.
SÖNGURINN í BAÐSTOFUNNI
Þegar við hjónin bjuggum á Lýsuhóli í Staðarsveit árið 1939,
misstum við fyrsta bamið okkar, telpu á fjTSta ári, 26. sept-
ember, um haustið.Við vomm bara tvö þetta haust, svo það
kom af sjálfu sér að ég var oft ein mikið af deginum og bar þá
ýmislegt fyrir mig eftir að telpan dó. Oft kom það fyrir að ég
þurfti að sækja þvott út á snúru í rökkrinu og varð þá að fara
fyrir baðstofugluggann. Þá brást það varla, að þegar ég gekk
til baka með þvottinn fyrir gluggann að glaðaljós var í bað-
stofunni (en í rökkurbyrjun var maður ekki vanur að kveikja
ljós á þeim árum), en auðvitað var ekkert ljós, hvorki þar né
annars staðar í bænum þegar ég kom inn.
Svo var það á jóladaginn þennan sama vetur 1939, að maður-
inn minn fór út að sinna skepnunum — um tvöleytið þennan
dag. En eldhúsið var niðri í skúr sem byggður hafði verið við
baðstofuna og voru tvær tröppur upp í hana, því að skúrinn og
inngangurinn stóðu neðar. Ég beið með kaffið eftir manninum
minum niðri í eldhúsinu, en fór ekkert upp í baðstofu meðan
hann var úti. Þegar hann kom inn tók ég bakka með bollum
og brauði og fór sem leið lá upp í baðstofu, en maðurinn minn
var alveg á hælunum á mér með kaffikönnuna. En þegar ég
opnaði baðstofuhurðina, ómar i eyrum mér unaðslegur söngur
margraddaður, tómar barnaraddir. Ég get ekki neitað þvi, að
ég varð dálítið undrandi, stóð í dyrunum og hlustaði grafkyrr
til að trufla ekki og fá að njóta þessa dásamlega söngs sem
lengst, en maðurinn minn spurði hvort ég ætlaði ekki að halda
áfram. Ég hvislaði yfir öxl mér hvort hann heyrði ekkert, en