Morgunn - 01.12.1973, Blaðsíða 60
138
MORGUNN
en þannig voru flestir veggir í fénaðarhúsum þar um slóðir. Nú
var veggurinn heill og óskiptur og engar dyr eða skóflu að sjá.
Ég var nú kominn fremst í garðahöfuðið, og hefði næstum get-
að seilzt til dyra.
Nú tók ég það til bragðs að ég henti heynálinni þangað sem
ég vissi dymar vera. Glamraði þá hátt í skóflunni er heynálin
hitti hana, og á sömu stund varð allt sem áður var. Nú var ég
auðvitað hrædd, og hljóp heim eins og ég ætti lifið að leysa.
Pabbi ávítaði mig fyrir að fara svona óvarlega með beitta hey-
nálina í höndum. Amma sat við rokkinn sinn, og spurði mig
hvort nokkuð hefði komið fyrir mig. Eflaust hefur hún séð að
mér var eitthvað brugðið, það var ekki margt sem fór fram hjá
gömlu konunni. Ég sagði sem var. Pabbi mun hafa sagt eitthvað
á þá leið að ég ætti ekki að vera að fjasa um þessa vitleysu.
Amma horfði einkennilega á mig, en sagði ekki neitt. Aldrei
varð ég nokkurs vör fyrr eða síðar í sambandi við gamla lamb-
húsið.
Gunnhildur Sveinsdóttir.
■TARPUR GAMLI
Lítil stúlka sem er svo ólánssm að sitt hvað ber fyrir augu
hennar sem fullorðna fólkið ekki sér, á ekki margra kosta völ.
Annaðhvort verður hún að þegja eða hún á á hættu að verða
rengd, hvorugt er gott, en hvað skal gera. Spirming vakir á
vör, en hvem á að spyrja og hvert á að leita ráða. Það má
ganga að því vísu að svarið verði á þessa leið: „Er nú stelpu-
kjáninn alveg að ganga af göflumnn. Hvers konar spurningar
em þetta?“
Haustið 1918, þegar ég var 9 ára, bar fyrír augu mín sýn þá
er hér fer á eftir: Við mamma vorum tvær einar heimavið eins
og svo oft bæði fyrr og síðar. Pabbi hafði farið kaupstaðarferð
til Sauðárkróks að venju með kindur sínar til slátrunar.
Einhverjir nágranna okkar höfðu farið norður með pabba,
annars fóm flestir sveitungar okkar með fé sitt til Blönduóss.