Morgunn - 01.12.1973, Blaðsíða 68

146
MORGUNN
kveikti mér í sigarettu, sem tók nú að líkum ekki langan tíma.
En hvað um það, er ég sneri mér við aftur, voru mennirnir
famir frá steininum og gjörsamlega horfnir og sá ég þá aldrei
meir og ekki heldur fótspor, hvorki frá steininum né að. En þá
var jafnfallinn snjór yfir öllu og mjög gott að rekja spor.
Ég tók stefnu frá steininum fram á fjall eins og ekkert hefði
i skorizt, fann nokkrar kindur og karl föður minn fram við
Svartafoss þegar ég kom til baka. Við fylgdumst heim að Eyri
með kindumar og þá vom bræðumir komnir heim og sátu yfir
rjúkandi kjötsúpunni. Þeir sögðust aldrei hafa á fjallið farið,
smöluðu bara hlíðina allt fyrir neðan brúnir. Féð hafði allt
verið komið niður að sjó nema þessar kindur sem við fundum
við Svartafossinn.
En mennimir við steininn. Hverjir vom þeir? Þvi verður
hver að svara fyrir sig.
Er það ekki eitt af þvi dulræna, sem erfitt er að svara tæm-
andi?
DULRÆNAR ENDURMINNINGAR
Ég var átta ára gamall er þessi atburður gerðist, er nú skal
greina. Ég sat hjá kvíaám ásamt systur minni, sem var níu ára
gömul. Við áttum heima í Hvítuhlíð i Bitrufirði. Hjásetustaður
að þessu sinni var á Bitruhálsi fyrir ofan svokallaðan Sjónar-
hól. En rétt utan til við hólinn rennur árspræna, er aðskilur
Jönd Hvítuhlíðar og Bræðrabrekku. Þarna er haglendi gott og
slægnaland nokkuð meðfram ánni beggja megin, sem var þó
lítið nýtt vegna erfiðs heimflutnings á heyinu um brattar hlíð-
ar og vegleysur.
Ærnar okltar kunnu vel að meta þetta ágæta beitarland;
þær rásuðu ekki neitt þarna, líkast því að þær væm negldar
niður. Enda drýpur þarna smjör af hverju strái, eins og víðast
hvar i beitarlöndum Strandasýslu.
Við höfðum aldrei setið þarna hjá fyrr og var þvi þessi staður
nokkurs konar nýr heimur fyrir okkur. Við þurftum því að lit-