Morgunn - 01.12.1973, Blaðsíða 32

110
MORGUNN
Og veslings Steinunn, sem hefur orðið að grípa til sjálfslyg-
innar af því að hún getur ekki horfzt í augu við jökulkaldan
sannleikann: að Loftur ann henni alls ekki og hefur einungis
girnzt hana líkamlega. Já, hún grípur enn til sjálfsblekkingar-
innar, þrátt fyrir hinn voðalega seið, sem Loftur var að því
kominn að fremja gegn henni, og varpar sér fyrir fætur hans
í allri auðmýkt ástar sinnar í þessari fögru ræðu: „Ég var
hrædd um að það væri vegna mín. Ég hef unnað þér svo heitt.
Ég skammast mín að segja frá þvi, en ég hef óskað þess, að þú
yrðir veikur, og að ég fengi að hjúkra þér. Ég skyldi hafa vak-
að yfir þér dag og nótt. Þú trúir mér ekki, en ég hef grátið af
hamingju. Ég sá einu sinni engjareit, gráan af þurrki grænka
á einni einustu nóttu. Vott grasið grét af gleði. Við skulum
berjast i sameiningu á móti valdi hins illa. Þegar ég ferðast ein
í myrkri er ég hrædd, en tvær manneskjur þurfa ekkert að
óttast“. Og svo minnist hún þess, að hún ber ham hans undir
brjósti, þótt stolt hennar hafi bannað henni að segja honum
það á meðan hann er henni enn fráhverfur. Hún segir: „Mér
hefur verið sagt, að allt óhreint hopi fyrir þeim, sem leiðir barn.
Loftur“.
En hugur hins innhverfa ungmennis er í órafjarlægð frá
ástardraumum vesællar vinnustúlku. Hið fjarræna dularfulla
svar hans er: „Ég ætti að búa fjarri öllum mönnum. Menn-
irnir trufla mig. Hið ókunna hvíslar aldrei að mér nema þeg-
ar ég er einn. Það hrökkva skærastir neistar af steinunum, þeg-
ar þeim er slegið saman í myrkri. Einveran er myrkrið mitt. ..
Minar óskir eru voldugar og takmarkalausar. Og í upphafi var
óskin. Öskirnar eru sálir mannanna“.
Vart er hægt að hugsa sér ólíkari persónur en Steinurmi í
Galdra-Lofti Jóhanns Sigurjónssonar og Margréti í Fást
Goethes. Sú síðarnefnda heittrúuð, fróm og sakleysið holdi
klætt, en Steinunn hin blóðheita, ástríðuþrungna islenzka kona
íklædd brynju norræns stolts og meðvitundar um mannlegt
gildi sitt; í ætt við Guðrúnu Ösvífursdóttur. Það eina, sem þess-
ar eftirminnilegu konur hafa sameiginlegt er, að ást þeirra er
þeim banvæn, leiðir báðar í örvæntingu, glötun og dauða.