Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1936, Blaðsíða 133

K. N. Júlíus
115
grafreit Þingvalla sveitar (Moun-
tain). (lekk hann að því verki eins
og liann væri að' búa þeim sæng
er til grafar voru bornir. Margir,
nei, fléstir eða allir voru þeir vinir
hans er til moldar voru færðir og
snart það Mð miklai tilfinninga-
næmi hans. Eg minnist þess að
það var eitt skifti er við gengum
út úr grafreitnum, frá því að jarða
gamlan og kæran vin lians, að hann
hvíslaði að mér vísu. Efni hennar
var það, að þar f jölgaði altaf vin-
um hans, þar dveldi hann oftast,
horfði leng-st af upp úr gröfinni
og upp í heiðan himininn; æfistarf-
ið væri orðið að þessu svo að eigi
skifti um þó eða þegar hann flytti
þangað alfarinn, og horfði síðan
allar sumar og vetrar nætur upp til
stjarnanna unz þær gengu úr sýn.
Orð hans voru blandin góðlátlegri
fyndni og fjarri allri sjálfsaumkv-
un. Brá þar til hins sama og kem-
ui' fram í sjálfserfiljóðunum eða
útfarar athöfn hans, sem hann
setur fram sem sjónleik, enda mun
lionum hafa fundist sumar útfarir
fremur nálgast skopleik en kveðju-
athöfn. Sjálfur átti hann hvergi
heima nema undir beru lofti, og
veldur það' því umtali að búið er
að bera hann inn í kórinn. En því
iýkur svo, að prestur kveður niður
þenna kur, með hjartnæmri ræðu.
Ei- kvæðið blandið þunglyndi, þó
klætt sé í gamanbúning. Kvæðið er
á þessa leið og orsökin til þess, eft-
ir því sem höfundurinn skýrði
sjálfur frá.
SIÐASTI ÞATTUR
Fjósamaðurinn*)
“Hvað er hér á seiði?
Hver var það sem deyði?”
Einhver spurull spyr.
—öllum opnar standa,
Eftir gömlum vanda,
Dimmar kirkjudyr.
“Inn í kirkju kórinn
Kiominn er hann sem flórinn
Mokaði manna bezt.”
“Hvað er hann hér að gera?”
“Hér á hann ekki að vera,
Það glögt á svip hans sézt.”
Klerkur klæðist svörlu,
Klútar augum skýla,
Hrærast viðkvæm hjörtu,
Heyrist rakki ýla,
Söngvar svala eyra,
Síðan út er gengið.
—Sorgarsögu að heyra
Sérhver hefir fengið.
Ljóðasvanir syngja
Silfurklukkur hringja
—allir signa sig.—
“Þegar því er lokið
Þá er ljezt þið mokið
Mold og skít á mig.”
. Eins og skáldið mun hafa rent
grun í, spurði ekki maður mann:
“Hvað er hér á seiði? Hver var
það sem deyði?” jarðarfarardag-
inn hans. Hann var of lijartfólg-
inn sveitungum sínum — Dakota
íslendingum, til þess, að þeir vissi
ekki hver hann var og hvern þeir
voru að kveðja. Að missa þenna
gamla, góðláta, g'lað-þunglynda
mann, var þeim innilegt saknaðar-
efni — og öllum er til lians þektu.
tJtför hans fór fram frá kirkju
Yíkursafnaðar (Mountain) fimtu-
daginn 29. október. Dagurinn og
kveldið rif juðu upp minningar um
liann, í allra huga, — vísubrot og
smásögur. Það var ekki rúm fyrir
nei.tt annað.
*)Nokkrir ungir menn spurðu K. N. hver
myndi verða líklegastur til að ganga eins
vel frá seinasta hvílustað hans, eins og hann
hefði gengið frá annara hvílurúmum á um-
liðnum árum. Auðvitað gæti hann tekið
gröfina sjálfur áður en hann félli frá. Hann
svaraði með þessum stökum.