Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1936, Blaðsíða 102

84
Tímarit Þjóðrælmisfélags íslendinga
g*et ekki tekið mikið, þó gott sé
veðrið, því það er svo lilað'ið lijá
okkur. ” Þá segir Teitur: “Mér
þætti g’ott ef þú g*ætir tekið eitt-
hvað smávegis af okkur, eins og
sytkur og kaffi.” “Já,” segir
Björn, ”eg hefði líka viljað taka
eitthvað frá Stafholti. ” Svo við
tókum það sem við héldum að lægi
me.st undir meiri skemdum og
gengum vel frá hinu, breiddum
seglin af skipinu yfir það og bið-
um svo eftir flóðinu, að það' félli
undir skipið, að við kæmum því á
flot. ,
Þessi lík, sem við fundum ekki,
var stúlkan frá Hreðavatni og Jón
Magnússon bóndi í Arnarholts-
koti. Þeirra lík fundust eftir tvær
vikur, rekin upp þar ekki langt frá.
Var álitið, eins og við héldum, að
þau liefðu lent í pollinum þar til
að þau flutu upp. Strax og við
g’átum komið okkar skipi á flot,
lögðum við af stað. Hú höfðum við
mann við hverja ár, en Björn
stýrði, og nennisléttur fjörðurinn,
svo okkur gekk vel með aðfallinu
inn að Hvítárvöllum; þar þurftum
við að lenda til að láta Gunnar af,
og flutning hans. Þegar við kom-
um að lendingarklöppinni, var
Andrós Fjeldsteð þar með fulla
kaffikönnu og sylcur og’ rjóma,
hafði séð til okkar og sá ekki nema
annað skipið koma, svo hann sá að
eitthvað hafði komið fyrir. Hann
sagðist hafa haft tal af þeim Jóni
í gærkveldi og þeir hefðu sagt að
við myndum ekki koma fyr en með
morgunflóðinu, fyrst það sæist
ekki ti 1 okkar, því sundið hefði ver-
ið svo vont og hann hefði heyrt
Björn segja rétt áður en þeir fóru,
að hann liéldi að þeir gjörðu bezt
að sleppa flóðinu og eiga ekki neitt
á hættu með röstina, með því líka
að þeir hefðu séð að það mátti ekki
tæpara standa að við slyppum í
gegn. Ein Andrés sag’ðist ekki hafa
getað trúað því, að þessir formenn
hefðu legið eftir, á mikið stærri
skipum, þegar hinir fóru, svo hann
sagðist ekki hafa getað sofið í nótt
fyrir óhug að hugsa um þetta, en
hann liefði verið hræddari um
Björns skip, því það væri svoddan
stampur að gangi og allra helzt
þegar að það væri hlaðið. Teitur
sagði honum að það hefði verið or-
sökin, að svona hefði farið, að róð-
urinn hefði bilað þegar mest reið á,
í röstinni, hvernig sem hann hefði
grenjað í þá að róa, svo skipið
hefði ekki látið að stjórn og því
hvolft í einni svipan.
Um kveldið áður, þegar þeir Jón
komu að Svarfhóli, sögðu þeir
sömu söguna, um hin skipin, og
þeir sögðu Andrósi. Séra Stefán
kom þar til að fá fréttir af liinum
skipunum og var ekki vel ánægður
með þær, en þeir sögðu að það
væri engin ástæða að óttast að slys
liefði komið fyrir því þeir hefði
heyrt Björn segja þetta, rétt áður
en þeir fóru, að þeir g’jörðu bezt
að sleppa þessu flóði og þeir kæmu
með morgunflóðinu. En bæði
Þuríði systur minni og’ séra Stef-
áni þótti þetta hálf ótrúlegt, að
þeir hefðu setið eftir þegar að hin-
ir fóru, en hugguðu sig þó við þá
von, að þetta væri rétt.
En þegar að við komum upp í
Norðurá, morguninn eftir, og allir
sáu að það kom ekki nema annað
skipið, þá vissu allir að slys hafði
kouiið fyrir; en þeir sáu ekki fyrst
hvort skipið hafði orðið fyrir því,