Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1936, Blaðsíða 96

78
Timarit Þjóðrœknisfélags íslendinga
tilfinningar ykkar né annara á því,
sem þeim er kannske allra helgast
og hafa stntt sig við í lífsbarátt-
unni, því það er ekki rétt gjört af
neinum að skerða sálarfrið annars,
þó hann liafi aðra skoðun á því,
þar mann vantar vissuna. ’ ’
Næsta morgun vorum við
snemma uppi, en þegar við komum
út sáum við að það var ekki ferða-
veður fyrir okkur, því það var
komið norðaustan stórviðri og ekki
viðlit fyrir okkur að fara. Þennan
morgun var Marta svo heppin að
hitta mann úr okkar héraði, sem
var að flytja kvenmann út á Skaga
og hafði því lausan söðulhest, svo
liún fékk ferð heim með honum
landveg. Þeg’ar til kom var flutn-
ingur okkar meiri en svo að við
gætum bætt honum á skipið, því
Björn liafði svo mikið sjálfur, svo
hann tekur það ráð að fá sex
manna far með sinn flutning, svo
við gætum látið okkar flutning
fylgja okkur. Iíalldór Einarsson
á Girund, sonur G-unnhildar á
Bakka, eftir fyrri manninn, bauð
Birni að hann skyldi fara á sínu
sex manna fari og ekki verð'a dýr
á ferðinni, því það væri fiskilaust
livort sem væri, en það væri það
versta að hann væri ekki nógu
kunnugur leiðinni inn fjörðinn,
‘ ‘ nema að eg hafi kunnugan mann
með mér. ’ ’ Þá segir Björn: ‘ ‘ Eg
skal bæta úr því. Eg læt Jón Jónas-
son fara með þér.” Jón þessi var
þá að liálfu vinnumaður hjá Birni,
en að hálfu hjá föður sínum, alvan-
ur milliferða farmaður og dugleg-
ur sjómaður, og réri nú haustver-
tíðina á Skaganum. “Það er á-
gætt, ” seg-ir Halldór, ‘ ‘ eg læt hann
þá vera formann, svo eg hafi þá
ekki neinn vanda á mér. ” “ Þið um
það,” segir Björn.
Þessi norðaustan vindur hélzt í
tvo sólarhringa, þá alt í einu dett-
ur hann niður og kemur logn; er
þó ákaflega vindlegur í lofti, svo
öll skipin fara að ferma sig bráð-
snemma um morg’uninn, til að ná
í kvöldflóðið inn fjörðinn. Fjórða
fleytan var fjögra manna far úr
Borgarhreppnum. Jón Þorkelsson
frá Brennistöðum, eða Björn hafð'i
fengið framsegl á skipið, annað
hvort keypt eða léð. Yið urðum
fyrst búnir. Björn segir við liina:
“Eig fer strax, þið náið okkur
fljótt, því mitt skip er svo þungt
undir árum, ef logn verður.” Við
bjuggumst við ef hvesti myndi
verða leiði; loftið var svo skýjað
og' drungalegt, að það var ekki gott
að sjá hvaðan vindurinn yrði.
Þegar við vorum komnir spotta
inn á ósana eru öll hin förin komin
fyrir vestur flösina og eru öll rótt
samskipa. Þá fóru að koma á smá
vindhviður, svo við settum út segl
og það gjörðu hin skipin líka. Þeg-
ar við vorum komnir inn í Iiólma-
sund, er komið stórviðri á suðaust-
an, svo við urðum að minka seglin.
Það voru eig'inlega tvær leiðir inn
fjörðinn. Vesturleiðin var stór-
skipaleiðin inn á Brákarpoll í
Borgarnesi. Björn var ætíð vanur
að fara austurleiðina í svona vind-
stöðu, til að vera betur undir vindi
og bíða í skjóli undir Seleyri, eftir
flóðinu inn fjörðinn. Þegar við
erum nærri komnir inn að Seleyri,
sjáum við að hinir allir hleypa
vestur yfir inn f jörðinn. Þá segir
Björn: ‘ ‘ Því g'jöra mennirnir þetta
í þessari vindstöðu?” Þorbergur
svarar þessu og segir: “Þeir ætla