Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1936, Blaðsíða 50

32
Tímarit Þjóðrcehnisfélags Islendinga
og- eina þeirra sagðist hann raula
fyrir munni sér oftar en nokkra
aðra vísu. Eig spurði haiin, hvaða
vísa það væri. “Það er vísan sú
arna, ’ ’ sagði hann:
“Þaö er hart í heiminum—
Hveimleitt margt er viö hann—
Þegja og kvarta aldrei um
Eigin hjarta-sviðann.”
Hann kvað svo vísuna fyrir mig,
kvað hana við raust, kvað hana
fagurt og' vel, og það með afbrigð-
um. Og' hefir liann vafalaust verið
ágætur kvæðamaður.
Fyrstu tvö árin, sem eg' var í
Vancouver, sá eg Sigurð oft og
iðulega, einkum eftir að hann varð
næturvörður við hyggingu þá, sem
Þorsteinn S. Borgfjörð og félag’
lians (The J. McDiarmid Co.) var
að reisa í Vancouver um þær
mundir. Sigurður lét mig’ þá stöku
sinnum heyra kvæði þau og vísur,
sem hann orti um það leyti. Eg’
lieyrði hann líka á stundum láta í
ljós álit sitt á ýmsum þeim mál-
efnum, sem efst voru á baugi með
Vestur-íslendingum á þeim árum.
Hann fór aldrei í launkofa með
skoðanir sínar á þjóðfélagsmálefn-
um, og sagði ávalt djarfmannlega
og’ blátt áfram það, sem lionum bjó
í brjósti, eins og þeim er ljóst, sem
lesið hafa kvæði þau og ritgjörðir,
sem á prenti hafa komið eftir hann.
En eg heyrði hann sjaldan tala um
skáldskap. Hann mun samt hafa
verið vel heima í íslenzkum bók-
mentum. Hann hafði lesið með
gaumgæfni íslendinga-sög’urnar og’
Snorra-Eddu, og ljóð hinna. helztu
íslenzku skálda á nítjándu öldinni.
Og’ mér virtist að honum þykja
einna vænst um þá Sigurð Breið-
fjörð, Matthías Jochumsson, Þor-
stein Erlingsson og’ Stephan 0.
Stephansson, að minsta kosti mint-
ist hann oftar á þá en önnur skáld,
á þeim árum, sem eg’ kyntist hon-
um. Eg man, að hann mintist líka
nokkrum sinnum á Egil Skalla-
grímsson. Egill var sá af forn-
mönnunum íslenzku, sem lionum
þótti einna mest til koma, og var
að mörgu leyti að hans skapi, bæði
sem hugprúð hetja og skáld. Sig-
urður kunni víst utanbókar alt
“Sonatorrek” og fór á stundum
með erindi úr því. Hann liafði
líka orðið, eins og Ejgill, fyrir
þungum og sárum ástvinamissi.
Því að af átta börnum sínum var
hann búinn að missa sjö. Móður
sína misti hann, þegar liann var
barn að aldri, og’ konan hans dó
tólf árum á undan honum.
Eins og’ eg tók fram áður, þá
hefi eg hér við höndina nokkur
kvæði, sem Sigurður orti á síðari
árum. Og þegar eg var að fara
yfir þau, tók eg’ eftir því, að í þeim
flestum, eða öllum, gjörir vart við
sig einhver þung angurværð — og’
alvöru-undiralda, sem mér fanst
að eg verða að veita sérstaka at-
hygli. — Eg veit ekki, hvenær Sig-
urður hefir byrjað að yrkja kvæði
—að líkindum hefir það verið
nokkuð snemma — en liitt er víst,
að hann orti fram að síðustu stund,
og að kvæði hans urðu því ljóð-
rænni sem hann varð eldri. Það,
sem hann orti, þegar hann var
kominn um áttrætt, virðist mér
eins vel kveðið í alla staði og ljóð
þau, er hann orti á sextugsaldri.
Hann hefir kveðið um ótal margt,
sem er fagurt og gott: Hm vorið
og vonina, sól og sumar, blómin og
fuglasöng’inn, börnin og æskuna,