Læknablaðið - 01.08.1923, Blaðsíða 56

LÆKNABLAÐIÐ
leið heföi verið, aö operera transpleuralt. Þó virtist mér þaö ekki korna til
mála. Litlar líkur til, að sjúkl. myndi þola svo langa svæfingu, og hins
vegar óvist, aö sullurinn lægi upp aö diaphragma, og þó svo væri, þá var
lítil ástæöa til aö vona, aö þar væru samvextir. Er þvi töngin notuð seni
ultimum refugium, og aögeröin gerö upp á von og óvon. Að sama aö-
ferðin er notuö viö síöari sjúklinginn, styöst viö reynsluna i fyrra til-
fellinu. Hafði eg ]>ar við hendina logandi mótorlampa og járn, sem var
útbúið í þessu skyni. Samt virtist mér bruninn ganga mjög seint, og greip
því gamla úrræöið meö töngina.
Kemur nú til athugunar hverjar myndu aðalhætturnar viö þessa aö-
ferö, fram yfir þá, sem venjulega hefir veriö notuð.
I fyrsta lagi er það b 1 æ 8 i n g i n. Að því er mér frekast er kunnugt,
hafa menn mikinn beyg af þessunr blæðingum úr lifrinni, og skal eg fús-
lega játa, að ekki líta þær árennilega út, ]>egar opið kemur fyrst á. Datt
mér satt að segja ekki í hug, i fyrra tilfellinu, að um annað yrði að ræöa
en mors. En hins vegar varö eg jafnundrandi, er eg sá, hvað blæðingin
hætti fljótt þegar búiö var að tamponera, þvi eftir aö tamponinn var tek-
inn út, vottaði varla fyrir nokkurri blæðingu. Péans töng var valin í
þeim tilgangi, að foröast að skeröa stærri æöar. Odduritm er hentugur
í ]tví augnamiði. Þegar brent er, fer alt sundur, sem fyrir er, æöar og
gallgangar, en verkfæri, sent stungið er inn, og hefir ekki hvassan odd.
ýtir því frá, því auðvitaö er þaö seigara fyrir en sjálfur lifrarvefurinn.
Mér viröist blæöingin talsvert mikil, ]tó brent sé, og tíminn, sent til ]tess
fer, aö komast gegn um lifrina, er miklu lengri, og ekki hægt aö tampon-
era, nteðan á því stendur. Eg geri því fastlega ráð fyrir, aö þannig lagað
verkfæri ]toli fyllilega samkepni viö ferr. candens, i þessu tilfelli.
í öðru lagi má minnast á hættuna viö að innihald sullsins komist út
í peritoneum. Eins og kunnugt er, getur ]>að haft tvenns konar illar afleiö-
mgar. í fyrsta lagi peritonitis, sem þó ekki kemur til greina nerna still-
urinn sé inficeraöur. í öðru lagi útsæði af sullungum í peritoneum. Se
operationin gerö i 2 lotum, er hættan jöfn, hvort heldur ferr. candens
er notað eöa ekki. Þaö eru eingöngu adhæsionirnar, sem myndast við
tamponeringuna, sem eiga aö varna því. Þær eruö auðvitað samar og
jafnar, hvort heldur er notað ferr. candens eða töng, sem stungiö er í
gegn. Viö þannig lagaða operation, er þvi infectionshættan sú sama, hvor
aðferðin, sem notuð er. En æskilegast væri, aö alt af væri hægt aö gera
operationina í i lotu. Eins og fyrri sjúkrasagan bendir til, geta komið
fvrir þau tilfelli, sem algerlega útheimta þaö. Erfiðleikarnir, sem maður
þá 'rekur sig á, liggja aöallega i þvi, að fésta sarnair yfirborö lifrarinnar
og periton. parietale. Yfirborð lifrarinnar er mjög meirt, og heldur illa
sauriium. Að' setja þræöi gegnum lifrina, til aö draga hana fram, eins og
tíðkast við sullhvlkið, kemur auövitað ekki til mála. Fyrst og fremst
myndu þeir viö minsta átak rífa út úr lifrinni, og hins vegar ekki ;gera
rieitt gagn. Eina úrræðiö er því, að saumá saman lifraryfirborðið og peri-
'tori párietale eða integumenta. Eins og áður ér itm getið, 'er yfirborð
lifraririnar meirt, ogverður það því að gerast trijög varlegá: Ef saumarnir
cru hafði'r margir og þéttir, er' frekar trygging fyrir því, að nokkurt háld
fáist.
í. þesstL sambándi' má geta-þess, að stundum ber við, að hylkiö után á