Sagnir - 01.05.1982, Síða 11

spor sóknarbarna sinna, en harðlínumenn í
stéttinni voru réttvísinni áreiðanlega haukar í
horni. Víst er og að þeir sem meira máttu sín
lentu ekki alltaf á sakaskrá þó saurlífir væru.
Ennfremur eru líkur á að komist hafi upp
um færri brot í byggðarlögum þar sem sam-
göngur voru slæmar en þar sem auðveld
yfirferð gerði eftirlitið virkara. Búast má við
að í samlyndum héruðum hafi færri verið
gripnir en þar sem illindi og rígur spilltu
samskiptum. Auk þess hefur einn kjaftaskur
i sveit getað eyðilagt fyrir mörgum. Þá mun
það oft hafa skeð að karlar og/eða konur
gengjust við börnum annarra til að forða
þeim frá sleggju dómsins. — Sjálfsagt geta
glúrnir fagrýnendur fundið fleiri meinbugi á
sakafallsreikningunum sem respresentatív-
um heimildum um siðferðisástand þjóðar-
innar. En ég læt þetta nægja i bili. Loks er
rétt að taka fram að þessir reikningar eru
ekki alveg tæmandi því sum árin eru ekki all-
ar sýslur með. En sú vöntun er ekki svo mikil
að hún breyti meginlínunum og e.t.v. stafar
hún blátt áfram af því að engir voru gómaðir
þessi ár.
Ég er búinn að fara tvær yfirferðir yfir
reikningana, og mörgum sinnum yfir sumt,
og get því lofað að tölurnar eru a.m.k. nærri
því að vera réttar.
Tölurnar í töflunum vísa til fjölda ein-
staklinga, en ekki afbrota. Alltaf hefur tvo
þurft til að fremja eitt afbrot, enda eru oftast
skráð pör, en samt er ekki óalgengt að ein-
staklingur sé sektaður eða hýddur fyrir sið-
ferðisbrot með N.N. eða ótilgreindum. Af-
brotin eru á að giska 60—70% af fjölda ein-
staklinga.
o