Sagnir - 01.05.1982, Blaðsíða 105

Norðurlöndin fimm hafa um langt skeið haft
með sér náið samstarf á ýmsum sviðum.
Margt er það sem sameinar Norðurlöndin í
eina samstæða heild og bera samskipti land-
anna þess glöggt vitni. Norðurlandaráð er
lýsandi tákn fyrir þann eindregna ásetning
Norðurlandanna að hafa sem best samskipti
og nánast samstarf sín á milli.
Það ætti engum að koma á óvart þótt sam-
vinna Norðurlanda hafi á ýmsan hátt náð
inn fyrir vébönd Sameinuðu þjóðanna. Á
þeim vettvangi mynda Norðurlöndin sam-
stæðan hóp, sem ósjaldan tekur óskiptur
sömu afstöðu í þeim málum er til umræðu
eru. Auðvitað eru frávikin samt mörg frá al-
gerri samstöðu Norðurlandanna hjá S.Þ. en
sé litið á heildina getur engum dulist að
Norðurlöndin mynda samstæðan hóp á vett-
vangi Sameinuðu þjóðanna. Það sýna at-
kvæðagreiðslur á Allsherjarþingum. En
hvað er það þá sem helst knýr Norðurlöndin
til að hafa með sér nána samvinnu innan
S.Þ. og í hverju er þessi samvinna einkum
fólgin? Fyrri spurningunni verður eflaust
best svarað með því sem norski sendiherrann
hjá S.Þ. sagði árið 1966 (lausleg þýðing):
Við reynum svo fremi sem okkur er unnt að taka
sameiginlega afstöðu á vettvangi Sameinuðu þjóð-
anna því það er bjargföst trú okkar að rödd Norður-
landa öðlist aukinn áhrifamátt ef löndunum auðnast
að standa saman. Þess vegna gerum við okkur ávallt
far um að ráðgast hver við annan en við erum samt á
engan hátt lagalega skyldir til að taka nákvæmlega
sömu afstöðu.2)
Norðurlöndin freista þess áður en Alls-
herjarþing Sameinuðu þjóðanna kemur sam-
an ár hvert að ná samstöðu um þau mál sem
vitað er að koma þar til umræðu. Þetta hefur
meðal annars verið markmiðið með þeim
sameiginlegu fundum utanríkisráðherra
Norðurlandanna, sem haldnir hafa verið ár
hvert.3) Þegar svo á þing S.Þ. er komið taka
við fundir þar sem fulltrúar sendinefnda
Norðurlandanna reifa þau mál sem fyrir
Hggja.4)
Eins og fram kom í innagangsorðum þess-
arar greinar byggir hún á upplýsingum um
hegðan Norðurlanda í atkvæðagreiðslum hjá
S.Þ. á árunum 1946—1963. Nú ber svo við
að Finnland gerðist ekki aðili að S.Þ. fyrr en
árið 1956 og er því við hæfi að miða við
tímabilið frá því ári til ársins 1963 þegar
athuguð er innbyrðis samstaða Norðurlanda
hjá S.Þ.. Ýmsar spurningar hljóta að vakna í
því sambandi. — Hjá hvaða Norðurlöndum
má greina mesta samstöðu i atkvæða-
greiðslum og hvaða lönd eru þar helst utan-
gátta? — Hvar stendur ísland hvað þetta
snertir og hvaða Norðurlöndum sýnir það
mesta og minnsta samstöðu með?
Á töflu I. er sýnt hvernig háttað var sam-
stöðu Norðurlandanna, tveggja og tveggja i
senn, í atkvæðagreiðslum á Allsherjar-
þingum Sameinuðu þjóðanna árin
1956—1963. Samstaðan er reiknuð í prósent-
um en ekki verður hér nánar farið út í þá
reikningsaðferð, sem Kurt H. Jacobsen
beitir i þessu efni. Það liggur hins vegar í
augum uppi að því hærri sem prósentutalan
er því meiri er samstaðan.
Tafla I. Innbyrðis samstaða Norðurlandanna í
atkvœðagreiðslum hjá S.Þ. 1956—1963.
Meðal-
1956 1957 1958 1959 1960 1961 1962 1963 tal
Danmörk/Noregur 91 100 100 80 100 93 96 97 95
Danmörk/Svíþjóð 91 94 91 70 84 91 96 100 90
Noregur/Svíþjóð 100 94 91 62 84 92 91 97 89
Ísland/Danmörk 90 82 76 53 89 92 96 89 83
Ísland/Noregur 82 82 76 65 85 93 91 92 83
fsland/Svíþjóð 82 79 73 55 79 . 85 91 88 79
Finnland/Danmörk 68 61 70 56 65 78 82 93 72
Finnland/Noregur 77 61 70 44 65 92 78 97 73
Finnland/Sviþjóð 77 58 76 62 77 83 87 93 77
Finnland/ísland 61 43 48 43 58 53 77 92 575)
103