Helgafell - 01.04.1944, Qupperneq 102

84
HELGAFELL
HANNIBAL : Ég hef hundrað og tutt-
ugu þúsundir.
FABÍUS: Þig misminnir. Þú hefur
fimmtíu. Ekki minna og hreint ekki
meira. Hersveitir þínar hafa týnt töl-
unni af sjúkdómum, þær eru vanfædd-
ar og illa búnar að vopnum. Við höf-
um áttatíu þúsundir.
HANNIBAL: Áðan sagðirðu hundr-
að og tuttugu þúsundir.
FABÍUS : Sagði ég það ? Þá hef ég
skrökvað. Því að við höfum aðeins
áttatíu þúsundir. En við erum vel búnir
að vopnum og klæðum, heilir heilsu
og vel í skinn komið. Á annað hundr-
að öldungaráðsmenn eru í hernum, og
baráttukjarkurinn óbilandi.
HANNIBAL: Þið ætlið þá svo sem
að sigra mig í þetta skiptið ! Og þess
vegna kemur þú og leggur mér það
heilræði að flýja orustulaust ?
FABÍUS: Þú heldur víst, að ég sé
genginn í barndóm. Það er víst rétt, ég
er það áreiðanlega. Svo líta menn lfka
á heima í Róm. Einmitt þessvegna
nýt ég enn nokkurs trausts þar. Þú,
Hannibal, ert snillingur, og vér þökk-
um Júpíter fyrir, að þú skulir ekki vera
fæddur meðal vor. Það eru hin þyngstu
örlög, sem lögð verða á nokkra þjóð,
að snillingur vaxi upp með henni. —
Snillingurinn er haldinn þeirri þrá-
hyggju, að hann geti unnið bug á okk-
ur hinum, aulabárðunum. Það getur
snillingurinn aldrei. Þess vegna er hon-
um glötunin vís.
HANNIBAL: Ert þú þá hingað kom-
inn til þess að gera samskonar aula-
bárð úr mér ?
FABlUS: Hvað ætlast þú fyrir í raun
og veru ? Leggja Róm í rústir ? Gott
og vel. Hvað vilja Rómverjar ? Leggja
Kartagó í eyði ? Gott og vel. En sjáðu,
ég — hvað vil ég ? Já, hver er ég ? Ég
er gamalmenni, svo gamall, að ég er
orðinn að manni. Þó að ég eigi heima
í Róm, er ég þannig gerður, að mér
finnst álíka lítill ávinningur að leggja
í eyði hvora þessa borg sem er. Ég á
fimm börn og þrettán barnabörn. Eg
hef gaman af að sjá börn leika sér. Og
ég geri mér í hugarlund, að börnin í
Kartagó leiki sér á svipaðan hátt og
börnin í Róm. Þetta er önnur ástæðan.
Hin er sú, að Rómverjar þurfa að
verzla, og Kartagómenn þurfa líka að
verzla. Það er þægilegra að verzla við
byggða borg en brunnar rústir, er ekki
svo ?
HANNIBAL: Rök þín bíta ekki á
mig. Ég er ókvæntur og á hvorki börn
né barnabörn. Ég man ekki, hvort ég
hef nokkurn tíma séð börn leika sér.
Og ég er ekki fésýslumaður. Þær við-
skiptaaðferðir, sem mér eru tamastar,
eiga ekkert skylt við peningamál.
FABlUS: Þótt þú eigir ekki nein
börn ennþá, geturðu eignazt þau síð-
ar. Og líklega hefur þú þó einhvern
tíma verið barn sjálfur og leikið þér ?
HANNIBAL: Það — það getur vel
verið.
I-ABÍUS: Þarna sérðu. — En nú skal
ég segja þér nokkuð. Þegar ég legg
eitthvað til málanna heima í Róm, er
oftastnær hlegið að mér. En þegar þeir
hafa hlegið út, fara þeir að mínum
ráðum. Því að í rauninni þykir þeim
vænt um gamla hróið. En þegar þú
leggur eitthvað fyrir í Kartagó, gnísta
þeir tönnum, af því að þeim er ekki
hótið hlýtt til þín, en beygja sig bara
fyrir ofurmenninu. — Hannibal! Við
skulum báðir láta hersveitir okkar
slíðra sverðin. Við skulum fara hvor
til sinnar borgar og segja: ,,Við vilj-
um lifa í sátt og friði, í stað þess að
gera þann óvinafagnað að berast á