Helgafell - 01.04.1954, Síða 85

BÓKMENNTABREF FRÁ PARÍS
83
ég fátt eitt hafa verið skrifað átak-
anlegar um hin hryllilegu örlög Gyð-
inganna, sem áttu sér þar dauðann
vísan, og um sársaukafulla kennd
vanmáttugrar meðaumkvunar þeirra
manna, sem urðu vottar að slíkum
harmkvælum. Já, það er engum efa
bundið, að árið 1953 hlaut sá maður
verðlaunin, sem öllum betur hafði
unnið til þeirra, og það er alveg
óhætt að óska hinum tíu félögum
Goncourt-akademíunnar til ham-
ingju.
pEMINA-VERÐLAUNIN eru í hönd-
A um úthlutunarráðs, sem skipað
er tólf kvenrithöfundum. Val þeirra
er þó ekki bundið við þær bækur
einar, sem konur hafa ritað. Að þessu
sinni hlaut verðlaunin ung rússnesk
kona, Zoé Oldenbourg. Faðir hennar er
þekktur sagnfræðingur og afi hennar
var forstöðumaður Vísindaakademí-
unnar í St. Pétursborg. Hún er fædd
í þeirri borg, — sem þá hét Petrograd
—■ árið 1916, en kom til Parísar 1925.
Þó hún sé gift kona og tveggja barna
móðir, lítur hún ennþá út eins og
óttaslegin lítil stúlka.
Verðlaunabók hennar, La pierre
angulaire, (Homsteinninn), er sagn-
fræðileg skáldsaga frá miðöldunum.
Margir hafa rætt um áhrif frá Walter
Scott í sambandi við hana, en slíkt er
gripið úr lausu lofti. Hún hefur rann-
sakað gaumgæfilega lénstímabilið,
en það, sem hún tók sér fyrir hend-
ur, var engu að síður að skrifa skáld-
sögu, sem hefði aðra og almennari
þýðingu en þá að vera sannfræðileg
tímabilslýsing. Saga hennar er mjög
athyglisverð og skrifuð af miklum
gáfum, en skortir nokkuð á um snyrti-
legan stíl. Zoé Oldenbourg liggur mik-
ið á hjarta; hún verður að læra þá
list að segja frá því.
Hér er ekki rúm til að greina frá
Renaudot-verðlaununum. Það eru
blaðamenn, sem veita þessi verðlaun
meðan þeir bíða eftir úrskurði Gon-
court-akademíunnar. Að þessu sinni
völdu þeir bók Celíu Bertin, La der-
niére innocence (Síðasta sakleysið).
Celia Bertin hefir til að bera töfrandi
þokka og miklar gáfur; stíllinn minn-
ir á skáldsögur Colette. Hún á heima
í Saint-Paul de Vence, þorpi í Suður-
Frakklandi og gefur þar út tímaritið
Roman. Hún er dugandi gagnrýnandi
engu síður en mjög kvenlegur skáld-
sagnahöfundur. Það má því fullyrða,
að blaðamennirnir hafi einnig verið
heppnir í vali sínu. Og víst er um
það: Ársins 1953 mun lengi verða get-
ið í Frakklandi fyrir óvenjulega upp-
skeru góðra bókmennta.
„The New York Times Book Review“