Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.05.2003, Qupperneq 61

BLEKKINGAR SÓLVEIGAR
Það sló mig að hún óskaði þess að Tómas dræpi sig í árekstri þar sem
við vissum að hún óttaðist að gera það sama með því að keyra drukkin.
Eg sagðist halda að hún væri að tala um eyðileggjandi hluta af sjálfri sér
sem hún reyndi svo mjög, en tækist ekki, að losa sig við. I hjónabandinu
staðsetti hún þennan hluta í Tómasi (ffávarp) en eftir skilnaðinn sat hún
uppi með hann. Nú vonaði hún að ég myndi hjálpa henni við að læsa
hann fyrir utan meðferðina og láta eins og hann væri henni óviðkomandi.
Hún varð hugsi og sagði loks að hún vissi um sjálfseyðandi tilhneig-
ingu í sjálfri sér. Hún vissi líka að þetta hafði verið þannig lengi. Hún
sagði mér aftur frá vinnustofunni í garðinum hjá foreldrunum og
gagnrýni frænkunnar. Að þessu sinni bætti hún við að hún hefði ekki að-
eins eyðilagt myndimar sínar heldur hefði hún skorið hendina á sér með
gömlum ryðguðum hnífi.
Eg sagði hana upplifa mig eins og gagnrýnu frænkuna. Ef hún leyfði
mér að sjá neikvæðar hhðar sínar gerði hún sig berskjaldaða fyrir árásum
mínum. En árásir mínar væm ekki hættulegastar. Hún óttaðist meira
hvað hún gæti gert sjálfri sér. Sólveig hló við óömgg og sagði að það væri
satt að hún óttaðist hverju hún kynni að taka upp á.
Eg skildi sjálfseyðileggjandi hegðun Sólveigar sem viðleitni hennar til
að ná stjóm (e. omnipotent control). Þegar henni fannst ffænkan gera lítið
úr sér gekk Sólveig skrefinu lengra og réðist sjálf á skapandi hönd sína.
Að sama skapi átti hún það til að drekka sig ofurölvi þegar henni fannst
að sér vegið. Við höfðum talað um drykkjuna sem aðferð til að svæfa
óbærilegar tilfinningar og framkalla þægilega blekkingu um að allt væri
eins og best yrði á kosið. En drykkjan var ekki síður árás á hana sjálfa, á
getu hennar til að hugsa og eiga samskipti við fólk. Omeðvitað var mark-
mið hennar að draga úr valdi axmarra með því að gera betur en þeir. Hún
náði undirtökunum með því að fullvissa sig um að enginn gæti gert henrn
jafn illt og hún sjálf (almáttug, e. omnipotent).
Nokkm síðar sagði Sólveig mér að hún hefði verið að hugsa um
hvemig ég tengdi það sem hún sagði um Tómas við „slæmu“ hlið henn-
ar. Mjög hikandi sagðist hún vera að gera sér grein fyrir að samhliða því
sem hún þoldi Tómas ekki, fyrirleit hann og hafði á honum ógeð, laðað-
ist hún að sömu eiginleikum og vöktu hjá henni viðbjóð. Hún dróst að
Tómasi vegna þess hvernig hann var, en ekki þrátt fyrir það. Hún flýtti sér
að bæta við að hún vildi auðvitað miklu frekar halda í hina myndina og
finna yfuburðina hjá sér og kenna Tómasi um alla erfiðleikana.
59