Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.05.2003, Síða 62

SÆUNN KJARTANSDOTTIR
Ég sagði hana vera að átta sig á að fleira kæmi til en óheppileg tilvilj-
un að hún hefði falhð fyrir Tómasi. Að hluta til hefði hún valið hann
vegna þess að hún fann til samsömunar með eyðileggjandi afli hans, en
með því að skynja eyðilegginguna og veikleikana í Tómasi (klofhingur og
frávarp) reyndi hún að upphefja sjálfa sig. Svo lengi sem hún væri ófær
um að bera veikleika sína sjálf væri hætta á að hún gerði sig háða hans lík-
um og setti sig í stöðu fómarlambs.
I beinu framhaldi sagði hún mér frá dramni sem hana hafði oft dreymt.
„Umhverfið er úr kvikmyndinni Don't Look Now þar sem maður eltir
dverg sem hann heldur að sé bam í hættu. Þegar maðurimt nær honum
snýr dvergurinn sér við og stingur hann með hnífi. I draumnum mínmn
er einhver að hjálpa mér, en ég sný mér við, hlæ framan í hann og sting
hann. Eg er ofboðslega sterk og með allt á hreinu en líka algjörlega
stjórnlaus. Eg gabba hjálparann minn. Eg hefni mín fyrir að vera fórnar-
lamb með þU að drepa hann“.
Ég sagði að hún gabbaði hjálpararm en ég héldi að henni fýndist hann
líka hafa gabbað sig. Hún tryði því til dæmis ekki að ég væri í raun og
veru að hjálpa henni heldur að þykjast. ,Já eða þú ert fyrst og fi'emst að
fá eitthvað út úr þessu sjálf en ekki að hjálpa mér. Eins og systir mín, hún
er alltaf að segja mér hvað ég eigi að gera svo ég verði eins og hún. En
ég vil ekki verða eins og hún“. Eg sagði að það hljómaði eins og hvorki
ég né systir hennar vildum að hún breyttist, heldur Jnn'ftum við á því að
halda að hún væri síðri svo okkur liði betur með okkur sjálfar. „Auðvit-
að“ sagði hún „ég er handviss um að fjölskyldan hefur alltaf vúljað áð ég
væri sú ómögulega“.
Tvœr hliðar á sama pening
Sýnilega Sólveig var lítil og undirgefin stúlka. Hún mætti í viðtölin eins
og glorhungrað barn, staðráðin í að fá sem mest út úr þessmn tveimur
máltíðum á viku. Þeim mátti ekki spilla með reiði eða óánægju og jtví
varð hún að gæta þess að við tryðum því báðar að ég væri rausnarleg og
hún þakklát. Falda Sólveig var reið, vanrækt og full fyrirlimingar og hót-
aði að afhjúpa þessa leiksýningu. Hún sótti á hægt og bítandi og sást vel
í draumnum þegar hún fletti ofan af lygum og blekkingum okkar beggja.
Á bak við grímu sálgreinis var svikari sem lést vera að hjálpa henni en var
í raun að nota hana tál að næra sjálfan sig. I dulbúningi barns var hefhi-
60