Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2005, Blaðsíða 127

SÝNINGARSKRÁ - SJÁLFSTÆTT RIT EÐA HELMILD?
skilja þetta sem svo að íslenskir myndlistarmenn af yngri kynslóðinni séu
knúnir áfram af draumi um betri heim, en sú er ekki raunin segir Ulfhild-
ur, byltdngin er „úti“, þetta snýst um að „frnna nýjar leiðir til að umskipa
landakorti listarinnar“. Efdr stendur þá sú spurning hvort hin nýja ís-
lenska frst sé efrir allt saman ekkert annað en frst fyrir frstina, list sem vís-
ar ekki í neitt nema sjálfa sig þrátt fyrir drauminn um virka þátttöku og
raunveruleg samfélagsleg áhrif? Því er til að svara að það er ekki að
ástæðulausu sem talað er um síðmódemisma; frstin er eða virðist í það
minnsta stundum vera föst með í það minnsta annan fótinn í hugmynda-
fræði módemismans, sama hvað hún reynir að gera til að telja sjálfri sér
og okkur trú um annað.
Þótt hér hafi verið bent á nokkur atriði sem hugsanlega hefðu mátt
betur fara, þykir mér skráin vera trúverðug framlenging og miðlun á
sýningunni Ný íslensk myndlist, um veruleikann, manninn og ímyndina.
Textamir veita innsýn í viðfangsefni myndlistarmannanna sem um ræðir
og grein Úlfhildar er athygfrsvert framlag til túlkana á verkum þeirra.
Hún er hins vegar ekki öfundsverð af hlutverki sínu þar sem sýningin
sjálf var sundurleit og fylgdi engu ákveðnu þema. En Ulfhildur gerir
meira en íjalla um myndlistina, sem mér fannst fengur að. Henni tekst
að tengja viðfangsefni myndfrstarmannaxma því sem ungir íslenskir rit-
höfundar hafa verið að fást við og fjalla um í sínum skáldverkum. Þetta
er kærkomin tenging enda löngu tímabært að rifja það upp hér á Islandi
að bókmenntir og myndfrst eiga það sameiginlegt að vera speglar sam-
tímans og því hljóta samtíða listir að eiga sér sameiginlegan snertiflöt.
Hér hefur áður verið bent á hlutverk eftirprentana í sýningarskrám án
þess að minnst hafi verið á mikilvægan þátt sem er gæði ljósmynda og
prentunar. Þegar um er að ræða tvívíð verk eins og málverk getur góð
eftirprentun skilað nokkuð nákvæmum upplýsingum um verkið en þeg-
ar um þrívíð verk er að ræða, að ekki sé talað um innsetningar, skiptir
sjónarhomið á ljósmyndinni jafhframt máii. Þetta snertir tæknilegar
hliðar sem vandað hefur verið til að flestu leyti í báðum þeim sýningar-
skrám sem hér hafa verið til umfjöllunar og eftirprentanir eru í háum
gæðaflokki. í skránni tun Guðmundu er síðan einnig að finna ágrip af
greinum á ensku, og yfirlit yfir sýningarferil listakonunnar. Slík yfirlit
eru einnig í skránni Ný íslensk myndlist og þar eru alfir textar birtir í heild
sinni á ensku.
Eg hef lagt nokkra áherslu á það í þessari umfjöllun að heimildargildi
I25