Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.05.2006, Page 228

MARGARET H. FREEMAN
ans, en þan eru viðeigandi samsvörun fyrir vörpun milli sviða. Þó er ann-
að svið í þessum línum sem leggur einnig til atriði í blönduna. Það svuð
ætla ég að kalla svið varnarbrynjunnar þar sem það felur í sér atriði sem
tengjast því að hylja sig til að verjast stórslysum, hörmungum svo sem
óveðrum, eldi, stríði og því að brotna. Þegar þessrnn atriðum er varpað
inn í svið blöndunnar virðist samþættingin afbrigðileg.
Það er nauðsynlegt að kanna hvort þessi margþættu svið mynda sam-
hverft eða ósamhverft kerfi: leggja þau öll efni til rammans sem ræður
skipulaginu og í sömu mund staðbundin atriði í þá blöndu sem ljóðið er,
eða leggja sum til rammans og önnur ekki? I línu 25, „Believe rne, they’ll
bury you in it“, er það tekið frá sviði jakkafatanna að karlmenn séu
jarðaðir í jakkafötum þegar þeir deyja en frá sviði hjónabandsins sú
hugmynd að hjónabandið endist „þar til dauðinn aðskilur okkur“. Asviði
varnarbrynjunnar er einnig atriði sem tengist mögulegum dauða ef ekki
er komið í veg fyrir hörmungar. Ramma blöndunnar er í þessari línu
greinilega varpað ffá sviði jakkafatanna, þar sem makar eni ekki jarðaðir
saman þegar annar deyr, auk þess sem varnarbrynjan á að vernda fyrir
dauða, ekki valda honum. Þetta vekur þá spurningu hvaða staðbtmdnu
atriðum ílagssviðanna sé varpað inn í blönduna og hvort þau séu
samþætt þegar það gerist eða ekki. I línum 20-25 ræðst sú hugmynd af
hinni nýju formgerð blöndunnar en kemur ekki frá neinu ílagssviðanna,
að umsækjandanum sé boðið að líta á hjónabandið sem ástand þar sem
honum verður séð fyrir óhaggandi skildi allt fram í dauðann. Með því að
varpa ffam blöndu í mótun sem hefur eigin formgerð er hægt að gera
ráð fyrir ffáviki eins og að giffast jakkafötum.
Eitt er þó ljóst að hugræn skáldskaparffæði getur vakið upp þess hátt-
ar spurningar sem gagnast til að greina myndhvarfaformgerðir á hinum
fjölmörgu blönduðu sviðum í „The Applicant“. Með henni er hægt að
ákvarða hvað er samþætt og hvað ekki. Hún getur jafnvel nýst til að skilja
hvers vegna ljóðið virðist samhengislaust en samt svo áhrifamikið með
því að þegar lög textans eru könnuð.
Það er munur á því þegar skáld þjáist og skrif þess tjá þá þjáningu og
þegar skáld þjáist og skrif hans endurspegla reynslu af þjáningu. Sem
lesendur finnum við mtminn vegna þess að merkingin í þjáningunni er
ekki í tungumálinu sjálfu heldur í því sem við höfum aðgang að með
aðstoð tungumálsins. Tilfinningar sem rekast á skapa átök í skrifum. I
ljóði Dickinson um hlöðnu byssuna virkar blandan einmitt vegna þess að
226