Þjóðlíf - 01.07.1990, Síða 68

Gæðin í fyrirrúmi
Það var árið 1967 að breski gít-
arleikarinn Peter Green stofn-
aði hljómsveitina Fleetwood
Mac ásamt Mick Fleetwood,
John McVie og Jeremy
Spencer. Þá spiluðu þeir blús
Timbuk 3: Edge of
Allegiance
Án átaka
Það mætti kalla þennan banda-
ríska dúett dúettinn nefstóra
því hjónin Pat og Barbara K.
Macdonald eru yfir meðallagi
nefstór ef dæma má af mynd-
unum á umslagi nýjustu plötu
þeirra, sem á íslensku gæti
heitið Á barmi þegnhollust-
unnar eða eitthvað í þá áttina.
Þau koma frá Texas og, eins og
margir aðrir dúettar, gera þau
mest allt á plötunni sjálf, þ.e.
semja lögin, útsetja þau og
spila þau svo inn á bandið með
aðstoð upptökustjórans Deon-
ardo Coleman. Tónlistin er
ljúf og þægileg, áhrif frá þjóð-
laga og sveitatónlist heyrast og
ekki er gauragangnum fyrir að
fara á þessum bæ. Textarnir
eru hnyttnir, á stöku stað má
finna þjóðfélagslegar og póli-
tískar pælingar (lagið „Nation-
al Holiday“),irúarlegar
(„Standard White Jesus“) og
umhverfislegar ( „Acid Ra-
in“). Þetta er greinilega með-
vitað fólk og það er kannski
mínusinn við plötuna, hún er
ekki beint skemmtileg og á
sama tíma ekkert sérstaklega
leiðinleg heldur. Platan renn-
ur óskaplega ljúflega í gegn og
án allra átaka.
og þóttu góðir sem slíkir. 1970
yfirgaf Green hljómsveitina af
trúarlegum ástæðum og ári
síðar Spencer af sömu sökum.
Sú liðsskipan hljómsveitarinn-
ar sem er hvað þekktust er
hinsvegar áðurnefndir
Fleetwood og McVie, Lindsey
Buckingham(sem er nú reynd-
ar hættur, þó hann komi við
sögu í titillaginu „Behind the
Mask“) Steve Nicks og
Christine McVie (fyrrverandi
eiginkona John McVie). Þessi
liðsskipan gaf út eina mest
seldu poppplötu allra tíma árið
1977 „Rumours“ en síðan lá
ferillinn aðeins niður á við,
mest vegna hinnar umdeildu
„TusE‘ (1979) sem kostaði
eina milljón dollara í fram-
leiðslu á sínum tíma. En
hlaupum yfir einn áratug á
harðaspani og víkjum að nýju
plötunni. í stað Lindsey Buck-
ingham komu tveir gítarleik-
arar, Billy Burnette og Rick
Vito. Þannig að í dag er F.M.
sex manna hljómsveit í háum
gæðaflokki því með síðustu
tveim plötum „Tango in the
Night“ og þessari hefur hún
aldeilis náð sér á strik. Meló-
dían er alltaf í fyrirrúmi, hljóð-
færaleikur og allur flutningur
er eins og hann gerist bestur.
Eða eins og sagt er í auglýsing-
unum: „Merkið tryggir gæð-
in“. í þessu tilfelli er merkið
Fleetwood Mac. Bestu lögin
eru að mínu mati „In the back
of my mind“, smellurinn „Sa-
ve me“, titillagið „Behind the
Mask“ og Love is Danger-
ous“.
Smekkleysusveitir: World Domination or Death
Smekkleysan lifi
Útgáfufyrirtækið Smekkleysa
sm/sf er eina svokallaða
„óháða“ útgáfufyrirtækið hér
á landi. Það hóf starfsemi sína
með því að gefa út póstkort í
tilefni leiðtogafundarins fræga
í Höfða og fyrir hagnaðinn af
því var hægt að gefa út fyrstu
smáskífu (og sennilega þá
frægustu) Sykurmolanna,
„AfmælT. Síðan hefur starf-
semin hlaðið utan á sig og
hljómsveitirnar orðið fleiri,
hljómplöturnar einnig.
Hljómsveitirnar Bless, „Boot-
legs“, Ham, og Risaeðlan
gefa t.d. út á vegum fyrirtæk-
isins. Nú er komin út safnplat-
an „World Domination or
Death“ (einkunnarorð Sykur-
molanna) á vegum Smekk-
leysu og inniheldur platan lög
með áðurnefndum sveitum,
ásamt minna þekktum nöfn-
um, en þau eru:„ Daisy Hill
Puppy Farm“, „Reptilicus",
Oxzmá, Langi Seli og Skugg-
arnir, „Brak“, „Most“, „Ros-
ebud“ og „Dýrið gengur
laust“. Flest laganna eru á
ensku, enda er plötunni ætlað
að kynna fyrirtækið og hljóm-
sveitirnar á erlendri grundu.
En þetta framtak hefur tekist
ágætlega og sýnir að mínu mati
þá grósku sem hefur verið í
útgáfu fyrirtækisins. Það hef-
ur haldið framsæknu íslensku
rokki hátt á lofti og á það skilið
lof fyrir. Megi verða áfram-
hald á þessum mikilvæga þætti
í íslenskri rokksögu. Smekk-
leysan lifi!!
68 ÞJÓÐLÍF