Þjóðlíf - 01.07.1990, Qupperneq 78

MENNING
STÓRSTIRNI í ROKK
Það blæs góðum byr í segl írsku söng-
konunnar Sinead O’Connor því það má
með sanni segja að hér sé komin fyrsta
stórstjarna níunda áratugarins. Onnur
breiðskífa hennar „I do not want what I
haven’t got“ situr um þessar mundir í
efsta sæti bandaríska vinsældalistans og
á hún það laginu „Nothing compares to
U‘, sem er eftir meistara Prince, mest
að þakka. Ekkert lát virðist vera á vin-
sældum stúlkunnar sem segist þó alls
ekki vilja verða rokkstjarna heldur
aðeins að fólk líti á sig sem venjulega
manneskju.
n það er hún svo sannarlega ekki.
Lífsmunstur hennar er ekki það sem
gæti fallið í flokkinn „venjulegt“. Hún er
fædd árið 1967 í Dublin á írlandi og telst
því vera 23 ára gömul. Foreldrar hennar
eru vélvirkinn og síðar lögfræðingurinn
John O’Connor og klæðskerinn Mary
O’Connor. Sinead er næstyngst fjögurra
systkina. Æska hennar var erfið því þegar
hún fæddist var hjónaband foreldranna
tekið að mygla allhressilega og stundum
gerðist það að til átaka kom á heimilinu og
beitti John þá oftar en ekki ofbeldi, stund-
um gagnvart börnum sínum, þó aðallega
gegn dætrunum því móðir þeirra hafði
myndað sterk tengsl við þær. Og þegar
Sinead var átta ára að aldri skildu foreldrar
hennar.
Sinead var í sífelldum vandræðum, átti í
útistöðum við nunnurnar í kaþólska skól-
anum sem hún var í og henni samdi ekki
við stöllur sínar: „Nunnurnar notuðu sál-
fræðilegan þrýsting á mig. Konur eru
nefnilega snillingar í að tæta þig upp á
andlega sviðinu en karlmenn hafa ekki
gáfur til þess. Ég man að ég var einu sinni
tekin fyrir vegna þess að ég stal sælgæti og
nunnurnar báðu til Guðs heitt og innilega
að syndin myndi yfirgefa mig. Ég hinsveg-
ar hlustaði ekki á þetta bull í þeim.“
Og þjófnaðaráráttan jókst. Þegar stúlk-
an var 14 ára gömul var hún gripin í versl-
un í Dublin fyrir að stela skóm. Foreldrar
hennar brugðu því á það ráð að senda
barnið í sérstakan skóla fyrir börn með
hegðunarvandamál. Eftir 1 1/2 ár þar var
hún síðan send í heimavistarskóla í Wat-
erford. Og þar hófst það sem kalla má
tónlistarferil Sinead O’Connor.
Vil vera venjuleg
manneskja — ekki
rokkstjarna, segir hin
írska og kornunga
söngkona Sinead
O’Connor, sem nýtur
skjótra vinsœlda. Og nú
er hún að leggja
bandarískan
plötumarkað undir sig
í sumarleyfum sínum spilaði hún með
hljómsveit sem kallaði sig „Ton Ton
Macoute“, hljómsveit sem Sinead minnist
með hryllingi. En þar fann hún eitthvað
við sitt hæfi, þ.e. tónlistina og fljótlega
sagði hún skilið við skóla og allt sem
tengdist honum. Einnig kom hún nokkuð
við sögu írsku hljómsveitarinnar „In Tua
Nua“ og samdi meðal annars í félagi við
annan meðlim fyrsta smell þeirrar hljóm-
sveitar. Svo kom að því að maður að nafni
Nigel Grainge frá „Ensign“ hljómplötu-
fyrirtækinu heyrði í henni og fékk hana til
þess að gera nokkrar prufuupptökur í
London. Hann var ánægður og fljótlega
fór Sinead að vinna að plötu með upptök-
ustjóranum Mick Glossop. Það samstarf
gekk hinsvegar ekki upp því Sinead sagði
að lögin sín hefðu hljómað eins og sirkus-
tónlist eftir meðferð hans á þeim. Því tók
hún sjálf við stjórninni og lauk við plöt-
una.
meðan Sinead var að taka upp plöt-
una var hún ólétt af sínu fyrsta barni,
syninum Jake. Faðir hans var trommar-
inn John Reynolds, sem spilaði með
henni á plötunni. Eftir fæðinguna slitnaði
upp úr sambandi þeirra og varð fram-
kvæmdastjóri Sinead, Fatchna O’Cealla-
igh, sem var giftur, aðalmaðurinn í lífi
hennar. Það samband gekk ekki upp,
vegna þess að Sinead vildi að hann yfirgæfi
eiginkonu sína. Hann varð ekki við þeirri
bón og því tók hún aftur saman við trym-
bilinn og býr með honum í dag.
Það má sjá á þessu að lífið hjá Sinead
O’Connor hefur verið stormasamt. Hún
hefur verið í sviðsljósinu, ekki bara vegna
krúnurakaðs höfuðsins, heldur og vegna
ummæla hennar um menn og málefni.
Frægt er þegar hún úthúðaði írsku stór-
sveitinni „U2“ og sagði meðal annars að
Bono, söngvari U2 væri drullusokkur.
Þetta er það eldsneyti sem bresku
popppressunni þykir hvað vænst um og
notaði hún þetta óspart. Einnig hafa um-
mæli hennar um IRA, írska lýðveldisher-
inn orðið þess valdandi að margir bendla
hana við þau samtök, en hún sagði eitt-
hvað á þessa leið um samtökin: „Ég styð
IRA. Mér líkar að vísu ekki ofbeldið en ég
skil það, það er nauðsynlegt þó það sé
hræðilegt.“
j
78 ÞJÓÐLÍF