Þjóðlíf - 01.08.1991, Síða 78

MENNING
bandi við styrkinn á tónlistinni, sumir
vilja hafa hátt en aðrir lægra.
Bjarni: — Stefnan hjá okkur er að gera
sveit sem öllum líkar við og allir geta haft
gaman af. Við erum að spila fyrir fólkið
fyrst og fremst. Og ef því líkar ekki það
sem við erum að gera þá fáum við líka að
heyra það. Hér eru svo náin tengsl á milli
fólks.
Bjarni og Pálína sögðu að þau stæðu í
þessu áhugans og ánægjunnar vegna og
þeir peningar sem þetta gæfi af sér væru
ekki miklir miðað við þann tíma sem færi í
æfingar og annað. Það gleymdist nefnilega
stundum að þau fá ekki greitt bara fyrir
ballið sem stendur frá ellefu til þrjú heldur
þyrfti líka að gera ráð fyrir æfingatíman-
um og fleiru. En þetta væri vissulega tím-
ans virði og vel það.
Hvað tekur við núna í haust og vetur?
Bjarni: - Við vonum að það verði nóg að
gera, núna þegar stóru böndin að sunnan
eru hætt sínum hringferðum um landið.
Það er hellingur framundan, árshátíðir og
svo þorrablótin þegar þar að kemur. Það
er enginn í bandinu á förum þannig að
mannabreytingar ættu ekki að verða okk-
ur til trafala og við lítum bara björtum
augum á þetta allt saman.
Nú vék blaðamaður kvæði sínu í kross.
Pálína er Vagnsdóttir og ein af sjö Vagns-
systkinum. í júní gáfu þau út plötuna
„Hönd í hönd, uppáhaldslögin hans
pabba“ til minningar um föður sinn og
mág sem fórust í sjóslysi í ísafjarðardjúpi í
desember sl. Plata þessi hefur heldur bet-
ur slegið í gegn, selst í þúsundum eintaka
og hefur nú þegar numið land í Færeyjum.
Hagnaður af plötunni rennur til slysa-
varnarmála og skiptist þannig að Björgun-
arsveitin Ernir á Bolungavík fær einn
þriðja, björgunarsveitir á landsvísu sem
selja plötuna fá einn þriðja og afgangurinn
fer í kostnað. Ég bað Pálínu að segja mér
frá plötunni:
— Platan er fyrst og fremst gefin út til
minningar um föður okkar og mág. Þeir
tengdust beint slysavarnarmálum hér og
voru í þeim hópi manna sem var kallaður
út þegar slys bar að höndum. Okkur
fannst við best geta stutt þennan málstað
með þessu móti, þ.e. að gefa út plötu.
Strax í janúar/febrúar kom plötuhug-
myndin upp. Björgunarsveitin hérna tók
strax mjög vel í hugmyndina og bar hana
upp á Slysavarnarþingi í vor. Og um pásk-
ana fórum við til Hannover í Þýskalandi,
en bróðir minn, Hrólfur, býr þar og rekur
stúdíó. Við ákváðum að hafa þetta uppá-
haldslögin hans pabba sem við völdum
með hjálp mömmu en okkar bestu stundir
tengjast tónlist. Pabbi okkar var mikill
harmonikkuunnandi og spilaði sjálfur á
slíkt hljóðfæri.
— Þarna úti tókum við lögin upp og
það fylgdi þessu bæði hlátur og grátur en
þegar upp er staðið erum við mjög ánægð
að hafa farið út í þetta svona fljótt. Maður
heyrði á sumu fólki að það var hissa á því
hve fljótt við vildum gera þetta en maður
veit aldrei hvað maður hefur sitt fólk
lengi. Að upptökum loknum var platan
svo mixuð og gerð klár og kom út á Sjó-
mannadaginn í sumar.
Hvað hefur hún selst mikið?
— Það er búið að pressa hátt í 20.000
eintök og af þeim eru 16.000 seld. Við
ákváðum að gefa þetta ekki út í gegnum
útgefanda vegna þess að við vildum að sem
mest af sölunni færi til björgunarmála en
ekki til einhverra milliliða. Og síðan plat-
an kom út er þetta fólk sem hefur verið að
selja plötuna búið að vera alveg stórkost-
legt, það hefur fórnað sér hundrað prósent
og sýnt þessu alveg geysilegan áhuga og
skilning.
Þessi mikla sala, bjuggust þið við
henni ?
— Upphaflega vildi Haukur bróðir láta
pressa 10.000 eintök en bæði okkur hinum
systkinunum og slysavarnarmönnum hér í
Bolungavík fannst það mikil bjartsýni. En
það varð úr og þessi 10.000 eintök seldust
öll um Sjómannadagshelgina, þ.e. 2.-4.
júní. Við eigum ekki orð yfir þessari sölu.
Hvemig kom það til að selja plötuna í
Færeyjum?
— Það var þannig að Magnús Hans-
son, sem vinnur hjá Einari Guðfinnssyni,
var fótboltaþjálfari í Skála í Færeyjum en
það er einmitt vinabær ísafjarðar. Hann
fékk í heimsókn kunningjafólk sitt þaðan
og spilaði plötuna fyrir þau. Þeim leist vel
á hana og síðan kom Magnús að máli við
okkur og spurði hvernig okkur litist á að
selja hana í Færeyjum. Okkur leist ágæt-
lega á það en vildum hafa sama háttinn á
og hér, þ.e. selja hana í gegnum slysavarn-
arfélög.
En svo komumst við að því að það eru
ekki starfandi slysavarnarfélög á sama hátt
og hér á landi. Samt skilst mér að slysa-
varnir tengist íþróttafélögunum á eyjun-
um, þannig að það varð úr að við sendum
þrjú þúsund eintök út. Tekjuskiptingin er
sú sama hér og þar. En kostnaðurinn verð-
ur samt sem áður sá sami við framleiðslu-
na því hljómplata í Færeyjum er ekki eins
dýr og hérna.
Pálína sagði það alrangt að þau Vagns-
systkin fengju eitthvað í sinn vasa, eins og
sumir héldu.
— Við kærum okkur alls ekki um það,
sagði hún ákveðin og bætti við að þó svo að
Ernir á Bolungarvík fengi einn þriðja þá
væru þar í gangi hugmyndir sem koma til
með að nýtast öllum björgunarsveitum á
landinu, m.a. varðandi hönnun og smíði
nýrrar tegundar björgunarskýla.
— Okkur er mikið í mun að þetta gangi
vel, minningarinnar og málstaðarins
vegna, en að við fáum peninga í vasann
vegna þessa er víðsfjarri okkar hugsana-
gangi.
Blaðamaður spurði Pálínu að lokum að því
hvort framhald yrði á samstarfi þeirra
systkina.
— Það eru mjög skiptar skoðanir á því.
Við höfum rætt þetta en tíminn verður að
leiða það í ljós. En við höldum áfram að
vinna í tónlist, í smærri einingum. Við
erum alin upp við tónlist og það verður
engin breyting á tónlistariðkun okkar að
ég held, sagði Pálína Vagnsdóttir.
0
78 ÞJÓÐLÍF