Tímarit Máls og menningar - 01.05.1943, Qupperneq 82

76
TIMARIT MALS OG MENNINGAR
okkar, að fólkið í Svínafelli hefði verið farið að verða hrætt um,
að jarðvegurinn í brekkunni yfir bæjunum myndi fljóta með allt-
saman niðurá jafnsléttu í ósköpunum. Svona kurteisir menn eru
Oræfingar.
Fimmtán mínútum eftir miðjan morgun riðum við úr hlaði í
Svínafelli, undir dimmbláum himni í glaðasólskini, öll á þaulvön-
um vatnahestum, pósturinn, Runólfur Jónsson, Margrét og ég. Fólk-
ið stóð útiá stéttinni og horfði á eftir okkur, og ég raulaði þessa
vísu fyrir munni mér:
0, hve tíminn er að sjá
undarlega skaptur.
Hvað mun dagur heita sá,
nær hingað kem ég aftur.
Og nú átlum við von á fimmta manni í hópinn. Það var Runólfur
Bjarnason í Skaftfelli, einn mesti Skeiðarárfræðingur í Öræfum.
Hann hafði verið beðinn símleiðis að fylgja okkur yfir Skeiðará,
þegar augsýnilegt þótti heimaí Svínafelli, að hún væri komin í al-
gleyming, og hann hafði lofað að koma í veg fyrir okkur á sand-
inum niðriundan Skaftafelli.
Við létum hestana tölta út aurana fyrir vestan Svínafell og töl-
uðum um rigninguna og vötnin, og svo byrjuðum við að þegja.
Framundan breiddist út Skeiðarársandur og niðandi vatnaflákar.
en bakvið sandinn skyggði Lómagnúp vesturí fjarsta heiði.
A aurunum nokkurn spöl fyrir vestan Svínafell komum við að
fyrsta vatnsfalli þessa ógleymanlega vatnadags. Það var Svínafellsá,
sem fellur undan Svínafellsjökli, all-mikið vatnsfall, kolmórautt,
straumhart, stórgrýtt og beljandi. Hún var sjómikil, en nú var farið
að fara hana fjær jöklinum en áður tíðkaðist, og þar var straum-
urinn ekki eins stríður og botninn jafnari.
Svo létum við hestana tölta áfram vestur á bóginn all-langa leið,
þartil við komum að öðru vatnsfalli sýnu meira og breiðara en
Svínafellsá. Það var Skaftafellsá, sem kemur undan Skaftafellsjökli,
skriðjökli, sem gengur fram milli Skaftafells og Svínafellsjökuls.
Hún var líka mjög vatnsmikil, en féll á góðu broti og flákaði sig