Tímarit Máls og menningar - 01.05.1943, Qupperneq 85

TIMARIT MALS OG MENNINGAR
79
þessarar brimrastar var svo mikill, að við áttum fullt í fangi með
að heyra hvert til annars. Og þegar ég leit augunum kringum mig
af vatnsfluginu, sýndist allt umhverfið hringsnúast einsog voldugt
karúsel.
Það var undireins sýnilegt, að þessi ókjör voru engurn hesti fær,
þar sem við komum að þeim. Þeir Runólfur í Skaftafelli og póst-
urinn tóku sig því úr hópnum og riðu nokkra leið niðurmeð flaum-
breiðunni, ef hugsazt gæti, að einhversstaðar mótaði fyrir broti.
Það gekk alveg framaf mér, að nokkrum óbrjáluðum manni skyldi
geta dottið í hug að leita að broti á þessu hafsævi. Við hin fórum
af baki og horfðum á eftir þeim. Hestarnir lygndu þunglyndislega
aftur augunum einsog þeir fyndu á sér, að nú væri ekki skemmtilegt
í vændum. Snertikipp fyrir neðan okkur lögðu þeir Runólfur og
póstur útí straumhafið. En þeir voru varla lausir við land, þegar
hestarnir undir þeirn voru að stingast á sökkvandi kaf og snarsneru
til sama lands aftur.
En þeir gáfust samt ekki upp við svo búið, létu hestana eigra
lestaganginn ennþá all-langan veg niðurmeð ánni og sýndust ald-
rei hafa augun af straumfallinu. Loks námu þeir staðar nokkur
augnablik og horfðu vesturyfir. Því næst beindu þeir hestunum
að vatninu og settu þá útí. En þarna fór allt á sömu leið og áður,
hestarnir á bólakaf og sneru í einu vetfangi aftur lil sama lands. Auk
þess fór að verða meiri hætta á sandbleytum eftir því sem lengra dró
niðureftir. Þarna sneru þeir við og héldu aftur uppmeð ánni þang-
að sem við biðum með augun límd við hverja hreyfingu þeirra.
Þetta leit ekki glæsilega út. Ekki fýsilegt að verða að snúa aftur í
þessu einmuna veðri og máski kominn úrhellings-slökkvandi í fyrra-
málið. Þetta var rigningartíð. Og við stödd milli tveggja höfuð-
sanda og stórvötn á báða vegu.
Kannski var reynandi að gera úrslitatilraun svolítið ofar. Við
stigum á bak og riðum dálítinn kipp uppmeð ánni, þangað til við
komum þar að, sem ekki sýndist með öllu vonlaust um að gera
mætti nýja tilraun. Við námum staðar og litum yfir fljúgandi
straumfallið. Síðan lögðu þeir Runólfur í Skaftafelli og póstur hest-
unum á nýjan leik útí vatnshafið, en við hin fórum af baki og
horfðum til ferða þeirra. Hestarnir fetuðu sig gætilega útí kolmó-