Tímarit Máls og menningar - 01.05.1943, Blaðsíða 96

90
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
kindakjöti. Hinn vellærði og áhugasami fjárræktarfræðingur. dr.
Halldór Pálsson, hefur verið ójjreytandi að sýna og sanna íslenzk-
um framleiðendum, að íslenzka kjötið „Jxdi ekki samanburð við
annað dilkakjöt, sem flutt er inn á enska markaðinn, hvorki að
gæðum yfirleitt né flokk fyrir flokk“ (Freyr 1937, bls. 123), og
brýna fyrir Jieim að bæta J)að. Hann segir í Tímanum 11. marz, að
Bretar kasti fitunni af kindakjöti. Einhver algengasta máltíð í Eng-
landi er hið svokallaða mutton chop, rifjasteikin, sýknt og heilagt
á borðum. Islenzka kjötið er of rýrt til að hægt sé að gera úr J)ví
J)essa sígildu rifjasteik Englendinga. Það er lítil matarfurða eftir
á íslenzkum kindarkroppi, þegar búið er að flísa af honum fituna,
t. d. er J)á ekki eftir nema örlítill munnbiti á venjulegu dilksrifi, en
megruna í íslenzku kjöti telja Englendingar of J)urra. Þótt sú góð-
viljasala á umframkjöti okkar, sem að ofan getur, sé J)annig að
visu J)akkarverð í svip, fer J)ví fjarri, að ástæða sé til að ofmetnast.
Morgunblaðið hefur skýrt frá því ómótmælt, að á þessari einu sölu
verði rikissjóður að blæða um })að bil tíu milljónir króna til ís-
lenzkra kjötframleiðenda í „neytendastyrk“ — handa brezkum
neytendum.
Ekki aðeins dr. Halldór Pálsson, heldur allir helztu landbúnað-
arfrömuðir vorir og aðrir, sem ekki álíta sér pólitískan ávinning
að villa hér um fyrir mönnum, lúka upp um J)að einum munni, að
íslenzkt kindakjöt sé þýðingarlítil markaðsvara utanlands. Sjálfum
J)ykir okkur íslendingum kjöt þetta gott af því við erum vanir því
og þekkjum ekki annað. En J)ví miður er kjötinu svo mjög spillt
af óverkun í sambandi við frystingu, að það má teljast óæti, J)egar
á líður vetur, eins og ég tók fram í fyrri grein minni, og frú Ragn-
hildur Pétursdóttir í Háteigi hefur nýlega áréttað í grein í Morg-
unblaðinu. Uppeldisfrömuðir í búnaðarmálum, eins og Runólfur
Sveinsson skólastjóri á Hvanneyri, hefur fyrir skemmstu gert grein
fyrir þeirri staðreynd, að „kjötkroppar (íslenzku) dilkanna séu frá-
leitir því að fullnægja þeim kröfum, sem gerðar eru til þeirra á er-
lendum markaði“ og lýsti })eirri skoðun sinni, að „ef við eigum
að fullnægja kröfum ensku kaupendanna, J)urfum við gersamlega
að breyta sauðfjárstofni okkar“ (Tíminn 23. febr. 1943). Annar
skarpskyggn landbúnaðarfrömuður, Steingrímur Steinþórsson bún-