Tímarit Máls og menningar - 01.05.1943, Blaðsíða 83

TIMARIT MALS OG MENNINGAR
77
sæmilega og var Jió á miðjar síður, straumþung og mórauð, en
ekki slæm í botninn. Nokkurn kipp fyrir vestan hana kom Run-
ólfur í Skaftafelli til móts við okkur. Hann var karlmannlegur og
vatnareifur, á stórum og sterklegum hesti Jjarna í morgunsólinni.
Mér fannst Skeiðará minnka, þegar ég horfði á hann.
Er ekki Skeiðará mikil?
Jú, það er anzi mikið í henni.
Ég leit til Margrétar. Ég vissi, að „anzi mikið“ á máli Oræfinga
Jjýðir nokkurnveginn sama og „andskotans ósköp“ í málfari okkar
hér í Reykjavík. Nú fór leiðin að styttast. Við þögðum öll, og þögn
okkar féll öll til vesturs. Ég rauf þennan ógnandi hljóðleik með ])ví
að brýna ennþá einu sinni fyrir Margréti vatnaboðorðin. Þau voru
fjögur: Haltu ekki fast í tauminn! Stattu ekki í ístöðunum! Haltu
annarri hendi af öllu afli í faxið, ekki í hnakkinn! Horfðu ekki
niðurí vatnið, heldur skaltu einblína útí sjóndeildarhringinn eða á
Lómagnúp!
Vatnsgnýrinn varð þyngri og þyngri. Hvert hófatak bar okkur
nær og nær. Og áður en minnst varði vorum við finnn veikburða
manneskjur komnar framá austurströnd hinnar miklu móðu. Ég
þreif úrið uppúr vasa mínum. Það vantaði tíu mínútur í átta.
Halt: þér fast í faxið! Statt’ ekki-í. .. . Svo kafnaði allt, sem á
eftir kom í straumgnýnum. Þetta var mikið fljót, og það var einsog
straumþunginn væri hér af sterkari kynstofni en í öðrum vötnum,
sem við höfðum riðið Jjetta rigningasumar, en |>au voru hartnær
Jjrjátíu.
Hér urðu samt engar vomur. Runólfur í Skaftafelli hleypti hest-
inum undireins niðurí kolmórautt straumkastið. Hvernig veit mað-
urinn, að þetta sé fært? Svo fóru þeir Runólfur í Svínafelli og póst-
urinn með Margréti á milli sín. Ég lagði útí síðastur. Hestarnir óðu
hægt og íhugandi og hölluðu sér lítið eitt á strauminn. Vatnið var
Jjó ekki nema uppá miðjar síður. Margrét hélt sér í faxið. Þetta
gekk allt einsog í beztu sögu.
Orstuttu vestar brunaði fram á leið okkar annað fljót, álíka strítt
og vatnsmikið sem hið fyrra. Við mjökuðumst yfir ]>að í sömu röð
og áður. Vatnið var ívið grynnra.
Þá tók við dálítil sandspilda, og vestanmegin hennar, bakvið