Tímarit Máls og menningar - 01.12.1954, Síða 10

200
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
þögn bætti hún við: Ég er nú reyndar hætt að hugsa um tímann, ég er
orðin svo gömul og löt.
Oddvitafrúin vitnaði aftur í þjóöskáldið, fögur sál væri ávallt ung,
sagði hún. en hinar konurnar kinkuðu kolli. Ég hljóp út í þessum svif-
um, því að frændi minn reiÖ í hlaö, Sighvatur bóndi á Grænateigi, og
Aðalheiður kona hans, og bundu Stjörnu og Faxa við snúrustaurinn.
Amma mín hafði ekki við að hella upp á könnuna þennan blíða vordag;
hún átti ekki aðeins vinsældum að fagna í þorpinu okkar, heldur á ýms-
um bæjum í dalnum, enda hafði hún verið ljósmóðir í rífan aldarfjórð-
ung. Þegar við fórum að hátta um kvöldið var hún oröin svo þreytt, að
hún gleymdi alveg að minna mig á að lesa bænirnar mínar. Ég las þær
öngvu að síður og sagði amen mjög skilmerkilega, meira að segja tvisv-
ar, en hlaut ekkert hrós að launum, því að amma mín var þegar sofnuð.
Síðan lá ég vakandi góða stund, hlustaöi á nýju klukkuna tifa og beið
þess að hún slægi á miðnætti. Hún sló öðruvísi en gamla klukkan, hljóm-
urinn var skærari miklu og kaldari, en auk þess tifaði hún hraðara, líkt
og hún þyrfti að halda í við fóthvatari tíma en við höfðum átt að venjasl
í kofanum okkar.
Hvernig sem á því kunni að standa, þá fór um mig annarlegur beyg-
ur. Merking þess dags, sem nú var liðinn, slóð mér allt í einu fyrir hug-
skotssjónmn: Sjötugsafmæli ömmu minnar táknaði einungis, að hún
hafði færzt uggvænlega nálægt dauðanum. í fyrsta skifti á ævinni varð
mér ljóst, að eitt sinn hlvti hún að deyja og hverfa ofan í djúpa gröf í
kirkjugarðinum hjá leiðum móður minnar og afa. Þegar hún væri dáin
ætti ég veslingurinn öngvan að, — öngvan í öllum heiminum, nema ef
til vill Sighvat frænda á Grænateigi. Svo mundi ég líka deyja sjálfur,
kannski áður en ég hefði lært á bíl eða skoðað náttúrugripasafnið í
Reykjavík, börn og unglingar dóu stundum úr berklum eða öðrum
háskalegum sjúkdómum. Mér varð svo mikið um þessar óvæntu hug-
renningar, að ég var kominn á fremsta hlunn að fara fram úr bólinu
og vekja ömmu; en í stað þess spennti ég greipar, las bænirnar mínar að
nýju, eða öllu heldur þuldi þær aftur og aftur, unz mér varð rórra. Guð,
sagði ég við sjálfan mig, Himnaríki. Og áður en ég vissi af var ég sofnað-
ur.
Svo var það eitt kvöld hálfum mánuði síðar. að ég sat við gluggann
og las a:fintýri. en amma mín prjónaði sokkbol. Um leið og ég gerði hlé