Tímarit Máls og menningar - 01.12.1954, Síða 69

GJAFIR ELSKHUGANNA
259
Meiri kallarnir þessir kanar, hvað áttu viS Jóna?
Hann Jakk, sem ég var trúIofuS, stal undirfötunum hennar Stefaníu
og gaf mér þau. Ég tók eftir því í kvöld, aS þau voru merkt og sýndi hús-
móSur minni þau. Og hvaS heldurSu? ÞaS var húsmóSir mín, sem gaf
henni Stefaníu þau í almælisgjöf um daginn.
Stefanía var einmitt aS spyrja mig, hvort ég hefSi ekki séS þau á snúr-
unni í morgun.
Hann fær meira kaffi og þau tala um alla heima og geima. Hann fór
ekki fyrr en hún var búin aS straua allan þvottinn. Þá var klukkan aS
ganga tvö um nóttina.
Morguninn eftir sér hann ekki hinn unga og fjörlega ameríska her-
mann. Ásbjörn er ánægSur. Og hann fer aS hugsa á ný um sólarlagiS.
Já, sólin kemur up)) í austri og sezt í norSri. Þetta uppgötvaSi hann sjálf-
ur, þess vegna var svo gaman aS hugleiSa þetta fram og aftur meS sjálf-
um sér.
Eitt kvöld býSur hún honum í herbergi sitt.
Nú erum við trúlofuS, hugsar hann á leiðinni til hennar. T’ó herbergiS
sé ekki stórt, finnst honum þaS mjög fínt. Þessi rauSrósóttu gluggatjöld.
hvít í grunninn, gefa herberginu sérstakan þokka. Þarna er sófi og reyk-
borS, sem hjónin í húsinu eiga. Legubekkinn á Jóna sjálf og kommóS-
una. Veggteppið uppi yfir legubekknum á hún líka. Á því er mynd af
ljónynju. Á kommóðunni er skrautmáluS belgflaska frá Spáni og í henni
blómstilkur sem teygir blöð sín báðum megin yfir kommóðuna. Þau
sitja á legubekknum hennar og tala aftur um alla heima og geima. Hún
getur með engu móti stilll sig um að segja honum ævisögu sína:
HugsaSu þér, Ásbjörn. Þegar ég var nítján ára trúlofaðist ég i fvrsta
sinn. Hann var jafngamall mér. Þetta var heima í kauptúninu. Hann var
svo latur, hann nennti ekki að vinna. Og til þess að breiða yfir þessa leti
sína þóttist hann vera skáld. Aftur á móti var bróðir hans alltof vinnu-
samur. Hann bókstaflega vann dag og nótt. Hann var með dellu. Og
ekki mátti hann sjá nokkra vél, þá var hann óðara búinn að rífa bana í
sundur stykki fyrir stykki.
Til hvers var hann að taka hana í sundur stykki fyrir stvkki? spyr
Ásbjörn og færir sig þétt að Jónu.
Til hvers? spyr hún. En bara til þess, að geta sett hana saman aftur.
Einu sinni bauð hann mér á dansleik. en gleymdi að koma sjálfur.