Tímarit Máls og menningar - 01.12.1954, Blaðsíða 22

212
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Hvað var þetta? spurði ég aftur.
Landskjálftakippur væni minn, og hann snarpur, svaraði amma.
Skelfing varð mér bilt við!
Það brakaði í öllu, sagði ég uppveðraður. Kemur ekki annar kippur
bráðum?
Guð forði okkur frá því, sagði amma.
Af hverju? spurði ég. Það er svo gaman þegar allt hristist.
Mikill óviti geturðu verið drengur, fyrr má nú vera gáleysið! sagði
amma og byrsti sig. Ertu ekki látinn læra íslandssögu í skólanum?
Jú, sagði ég.
Jæja, talaðu þá ekki eins og flón!
í sama bili varð okkur báðum litið á kommóðuna. Óvænt hljóð heyrð-
ist í stofunni, sigurverkið hafði ekki verið bilað, heldur einungis staðið
á sér. Þegar jörðin tók að skjálfa undir því, hrökk það við og fór aftur
að gegna hlutverki sínu: Tikk-takk, tikk-takk! Lengi stóðum við amma
míri þögul hjá kommóðunni og horfðum forviða, næstum því lotningar-
full, á dingulinn sveiflast. Tíminn leið fyrir sjónum okkar, klukkan gekk.
Hún gekk án afláts meðan bernska mín og unglingsár runnu burt eins
og straumvatn á vordegi. Hún flýtti sér hvorki né seinkaði svo nokkru
næmi, og öllum kom saman um að þetta væri mesta fyrirmyndarklukka.
Ég flutti hana til Reykjavíkur í gömlu kofforti þremur missirum eftir
fráfall ömmu minnar; og á jólaföstu 1939 bar ég hana undir hendinni
um köld stræti og seldi hana úrillum karli í skranverzlun. Það var víst
fremur þröngt í búi hjá mér um þær mundir, og auk þess langaði mig til
að gefa ungri stúlku nýprentaða ljóðabók, ellegar lítinn stjaka með
rauðu kerti, helzt hvorttveggja.
'■'krvtið er ]jað samt, að þegar ég rifja upp fyrir mér líf mitt á fimmta
áratugi þessarar aldar, þá kemur mér klukkan sú arna ávallt í hug. Ein-
hver dingull hætti að sveiflast, einhver hreyfing stöðvaðist í brjósti mér,
ég var um langt skeið eins og ráfa, skildi hvorki sjálfan mig né aðra. Og
í þessu undarlega ástandi bar margt til tíðinda, sem ég mun seint gleyma,
sumt næsta furðulegt.