Tímarit Máls og menningar - 01.12.1954, Síða 15

KLUKKAN HENNAR ÖMMU
205
framan í mig annað veifið eins og skýflókar, svo að ég tók andköf, hop-
aði undan hóstandi og hnerrandi, strauk tár úr augum og kenndi jafnvel
svima. Þegar hann losaði síðustu skrúfuna í baki þessarar undarlegu
klukku, fór hann að raula gamalt sálmalag og tuldra hitt og þetta fyrir
munni sér, — o ekki er nú dónalegt í henni innvolsið, domm domm
domm dí dí dæææ, en slendur samt, déskotans kenjadósin, stendur samt!
Hann rýndi lengi í gangvirkið, blés inn í það lóbaksreyk, rak í það vísi-
fingur, sönglaði yfir þvi sálmalög, skaraði í það með skrúfjárni, hölvaði
því ástúðlega og nuddaði injórri þjöl við tvö eða þrjú tannhjól. Stund-
um tók hann viðbragð, sneri klukkunni í hálfhring og sló í dingulinn, en
í næstu andrá líktist ennið á honum rauðpentuðu bárujárni, söngurinn
þagnaði í miðri roku, varirnar herptust um pípustertinn. Þegar á þessu
hafði gengið um hríð, leit hann á ömmu mína eins og sakborningur,
kingdi lokatónum jarðarfararsálms og dæsti þunglega.
Jæja Jóakim, sagði amraa.
Ja ég er nú enginn úrsmiður, Sigríður mín, sagði hann og hristi ösku
úr pípunni. Ég get ekkert við hana tjónkað, helvítis beinið, ekki með
þessu lagi. Ég yrði þá að tæta hana alla sundur, hvert pútt og plagg.
Amma mín bað hann tæta hana sundur, ef þörf krefði. Honum yrði
varla skotaskuld úr því að koma henni saman aftur, annar eins snilling-
ur og hann væri í höndunum.
Jóakim gekkst lítt upp við hólið, heldur reif í hár sér og stundi. I5að
er nú svo, sagði hann. Herjans vandræði!
Kannski þú megir ekki vera að því núna? spurði amma.
Jóakim fór undan í flæmingi, leit í loft upp, ók sér í herðum, fitlaði
við skrúfjárn og horfði loks með krossfestingarsvip á klukkuna. Vitan-
lega hefði hann ærið að garfa, mikil ósköp, aldrei væri jafn margt úr
lagi gengið eins og á vorin, bæði bátar og hús, vélar og verkfæri. Öngvu
að síður mundi honurn hafa þótt gaman að glíma við þessa duttlunga-
skjóðu, ef hann hefði talið slíkt tiltæki annmarkalaust —
Hvað áttu við? spurði amma.
Ja hann ætti við hitt og þetta. Hann hefði aldrei lært úrsmíði og gæti
því ekki ábyrgzt neinn árangur, þó hann legði sig allan fram og tætti
gangvirkið sundur, hvert pútt og plagg. Hann liti svo á, að ráðlegast
væri að koma klukkunni suður með hentugri ferð. Klukkan sú arna væri
afmælisgjöf til ömmu minnar frá öflugum samtökum, kvenfélagi Djúpa-