Tímarit Máls og menningar - 01.12.1954, Blaðsíða 38

228
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
— Það var aldeilis!
Hún var svo undarlega tóm í höfðinu, að hún lét hann draga sig mót-
þróalaust þangað sem maðurinn hafði hnigið niður og fólksþyrpingin
var þéttust, en þegar hann fór að troðast, sleppti hún honum.
— Er hann dáinn? var það fyrsta sem fylgj unauturinn spurði um,
þegar hann kom í þvöguna. Sá sem fyrir honum varð leit á hann snöggt
án þess að svara. Þetta var fölur og álkulegur náungi — svo lítill að
hann sá ekki einu sinni yfir öxlina á næsta manni, þótt hann stæði á tá.
Samt þokaði hann til hliðar og hleypti fylgjunautinum fram fyrir sig.
Hann var óþægilega fyrirferðamikill, þar sem hann seig áfram á milli
manna í misjafnlegri óþökk með frakka og úttroðna skjalatösku undir
hendinni. Og honum miðaði hægt, svo hægt að hann fór að hugsa um,
að hann hefði kannski átt að biðja konuna að halda á þessum föggum
rétt á meðan.
Það var eins og henni væri hrundið til baka af ósýnilegum armlegg,
og hún hörfaði í leit að stuðningi að granítvegg næsta húss, köldum og
veðruðum með dýrhöfðum kringum glugga og dyr, litlum kattarhausum,
sem ráku út úr sér tunguna.
„Guð,“ hugsaði hún, „guð, hvað hann var einn, með eldinn eins og
rauðgult óargadýr á bakinu — og allt þetta fólk í kring! “ En hún hugs-
aði þetta ekki af neinni tilfinningu, og sjálf varð hún hrædd við, hvað
hún kenndi lítið í brjósti um þennan brennandi mann. Það var eins og
allar skynjanir hefðu skyndilega dofnað, og hún hallaðist að veggnum
og leitaði uppi fylgjunaut sinn með augunum, sá hvar hann spannst út
úr þvögunni, hróðugur og uppveðraður, staldraði ögn og snerist óákveð-
inn ... („Guð, það er eins og hann ætli að gefa drykkjupeninga!“ hugs-
aði hún.)
— Maðurinn er í yfirliði! kallaði hann til hennar. Komandi og más-
andi í léttu uppnámi eins og hreifur af víni, hnaut hann og sagði fræð-
andi: — Það skvettist á hann bensín og kviknaði í bikinu í fötunum ...
hefði kannski verið hægt að slökkva í honum strax, ef einhverjum hefði
dottið í hug að fara úr frakkanum og kæfa með honum eldinn ...
Ósjálfrátt hrökk hún undan honum og þóttist ekki taka eftir því, að
hann bauð henni arminn — þykka hönd og fingrastutta sem fálmaði sig
hikandi í átt til hennar ...
— Það var aldeilis! sagði hann aftur.