Tímarit Máls og menningar - 01.12.1954, Blaðsíða 34

GEIR KRISTJ ÁNSSON:
Hótelgestir
— En þetta garnagaul í þér! hreytti hún útúr sér.
Þau sátu tvö ein við borð undir jaðri tjaldþaksins, sem haft var til að
skýla gestum fyrir regni og sól. Borðin næst þeim voru auð, en við horn-
borð í þriðju röðinni þar sem gengið var inn í veitingasalina sátu fjórir
rosknir menn og sneru að þeim bökum. Ungur þjónn með þurrku á
handlegg stóð við dyrastafinn og horfði hugsandi út á götuna; annar
var að hagræða blómum og skipta um dúka á borðunum lengra í burtu.
Stundum og alltaf óvænt sló bikþef fyrir vit þeirra, því neðar í götunni
var unnið að viðgerð á akbrautinni. Þetta var sólarlaus og tómlátur dag-
ur með þungum himni og skuggalegri birtu — síðsumardagur með
haustgrun í lofti.
Maðurinn á móti henni lagði kollhúfur og þagði.
Frakka sinn og úttroðna skjalatösku úr gulu leðri hafði hann lagt á
auðan stól við borðsendann. Andlit hans var búlduleitt og smáfrítt, ofur-
lítið nautnalegt, með máttlausri hrukku á milli augnanna og þvílíku
hlutleysi í svipnum eins og hann vildi segja við allt umhverfið: „Ég er
hér ekki á mínum eigin vegum, og meðan ég stend hér við skulum við
láta eins og við vitum hvorugt af öðru.“ Þau voru nýbúin að borða og
hann sat enn og handfjatlaði matseðilinn — sneri honum á ýmsa vegu og
rýndi í hann eins og honum þætti hann með fádæmum fróðleg lesning.
Konan sem var á svartri dragt svældi sígarettur án afláts og lygndi aug-
unum. Stundum dró hún munnvikin niður á við í beiskjublöndnum
leiða. Hún var komin á þann aldur, þegar kvenfólk fer að fá fyrstu var-
anlegu hrukkurnar kringum munn og augu og öll liðamót verða berari.
Hún var ein af þeim sem horast með aldrinum.
Það var hún sem hafði ráðið því að þau lögðu lykkju á leið sína og
settust upp á hóteli í þessari leiðinlegu borg, óhreinni og gleðivana með