Tímarit Máls og menningar - 01.12.1954, Blaðsíða 53

SÁLFRÆÐI NÚTÍMANS
243
en hjá karlmönnum. Samt má telja íullsannaö. að meðalgreind kvenna
sé engu minni en meðalgreind karlmanna.
Hinn líffærafræðilegi grundvöllur greindarmismunar er sennilega
fólginn í mismun á innri gerð heilans, sem er ekki þekktur enn sem koin-
ið er.
Settar hafa verið fram tilgátur um, að gerð heilabarkarins sé mismun-
andi hjá einstökum kynþáttum.
Líffærafræðingur einn, Bean að nafni, gerði eitt sinn samanburð á
fjölda negraheila og heilum hvítra manna. Hann komst að þeirri niður-
stöðu, að þeir hlutar heilabarkarins, sem mestu ráða um hugsun og vit,
væru minni og verr þroskaðir hjá svertingjum en hjá hvítum mönnum.
Hann taldi einnig, að þeir hlutar heilans, sem stjórna vöðvahreyfingum
og skynjun, væru betur þroskaðir hjá svertingjunum.
Hann taldi, að þetta styddi þá skoðun, sem alltaf hefur verið ríkjandi,
að svertingjar stæðu hvítum mönnum framar hvað snerti krafta og
næma skynjun, en þeir stæðu hvítum mönnum að baki hvað snerti
greind og hæfileika til að hugsa og skilja.
Forstöðumaður háskóladeildar þeirrar, sem Bean starfaði við, vildi
þó sannprófa þessar niðurstöður. Hann tók heila þá, sem Bean hafði
rannsakað, og gerði samanburð á þeim án þess að hann vissi hverjir
þeirra va:ru heilar svertingja og hverjir hvítra manna. Hann reyndi að
skipla Jieim í tvo hópa, heila hvítra manna og heila svertingja, og grund-
vallaði }>á skiptingu sína á mismun þeim, sem Bean hafði lýst.
Og sjá! Þegar hann svo aðgætti hvaða heilar voru svertingjaheilar og
hverjir hvítra manna, kom það í ljós, að skiptingin var engu nákvæm-
ari en hún hefði orðið, ef heilunum hefði verið skipt í tvo hópa af
handahófi. Jafnmargir heilar beggja kynþátta reyndust vera í hvorum
liópi.
Athugun þessi bendir þannig á, að ekki sé neinn mismun að finna á
gerð heilabarkarins hjá svertingjum og hvítum mönnum.
Samt er Jrað annað ennþá mikilvægara, sem við getum lært af þessari
rannsókn. Enginn vafi er á Jjví, að Bean lýsti aðeins þeim mismun, sem
hann taldi sig hafa séð og skynjað. En hann hafði fyrirfram ákveðnar
hugmvndir um Jrann mismun, sem hann bjóst við að finna. Þetta varð
til þess, að hann sá mismun, sem hann bjóst við að sjá, þótt ekki væri um
neinn slíkan mismun að ræða. Rannsókn þessi sannar því vel hina þekktu