Tímarit Máls og menningar - 01.12.1954, Blaðsíða 11

KLUKKAN HENNAR OMMU
201
á lestrinum og íletti við blaði í bókinni, þóttist ég íinna á mér, að ekki
væri allt með felldu.
Amma, sagði ég og benti á kommóðuna, klukkan stendur!
Ha, sagði amma mín og leit upp. Ojá, hún stendur reyndar klukku-
greyið, það ber ekki á öðru. Eg hef víst gleymt að draga hana upp í
gærkvöldi.
Að svo mæltu lagði hún frá sér prjónana og gekk að kommóðunni.
Ég hélt áfram að lesa æfintýrið eins og ekkert hefði í skorizt, en heyrði
brátl að amma mín var farin að tauta eitthvað við sjálfa sig, — nú þyk-
ir mér týra! sagði hún, detta mér nú allar lýs úr höfði!
Hún starði forviða á afmælisgjöfina sína, lauk upp hurðinni á lienni
í annað sinn og snart gljáandi dingulinn. Það heyrðist óverulegt gang-
hljóð í klukkunni, dingullinn sveiflaðist stirðlega, en hékk í næstu andrá
lóðréttur og hreyfingarlaus, eins og honum væri af dularfullum ástæð-
um fvrirmunað að þreyta kapphlaup við tímann.
Amma mín snart hann aftur, en lét síðan á sig gleraugu, færði vísana
lítið eitt, hallaði klukkunni á ýmsa vegu og hristi hana varlega, því að
slíkar aðgerðir höfðu ætíð vakið gömlu klukkuna okkai- af dái. Allt kom
fyrir ekki. Kvenfélagsklukkan stóð eftir sein áður.
Æ, fari það nú grákollótt! Þú hefur þó ekki verið að fikta við hana
drengur minn?
Nei, sagði ég.
Mér er þetta hulin ráðgáta, sagði amma mín og varp öndinni. Eg kem
henni ekki á stað, skömminni þeirri arna.
Má ég reyna?
Skemmdu hana þá ekki, sagði amma mín.
Ég tyllti mér á tá og fór nákvæmlega eins að og hún, hallaði klukk-
unni ýmist til vinstri handar eða hægri, fram eða aftur, hristi hana of-
urlítið, færði vísana, potaði í dingulinn spekingslegur á svip og lagði
hlustir við hverju hljóði innan úr sigurverkinu. Loks kvað ég upp þann
úrskurð, að klukkan hlyti að vera biluð.
Biluð! Ný klukkan! Amma mín hló að slíkri fjarstæðu. Ónei, hún
ætti eftir að liðkast, það væri allt og sumt, kannski færi hún sjálfkrafa
á stað í nótt.,Yið skulum bíða átekta væni minn, og ekkert vera að hafa
orð á þessu við aðra, sagði ainma. Sumir gera úlfalda úr mýflugu.
í þorpinu okkar var enginn úrsmiður, en Jóakim Jónsson leysti