Tímarit Máls og menningar - 01.12.1954, Qupperneq 87

SIGRÍÐUR EIRÍKSDÓTTIR:
Heimsfriðarhreyfingin
Þing lialdiS í Stokkhúlmi 18.—24. nóvember 1954
Víðfrægum rithöfundi fórust svo orð um Heimsfriðarhreyfinguna,
sem hér verður gerð að umtalsefni í örstuttri grein, að hún minnti á
stórfljótin, sem ættu upptök sín í smálækjum. Þeir vaxa og breikka, og
hundruð annarra lækja og árstrauma sameinast þeim á langri leið.
Þannig skapast að lokum hin geysimiklu vatnsföll, sem víða mynda
landamæri og sameina þjóðir. Þau verða lífæð fólksins og eiga drjúgan
þátt í lífsafkomu þess.
Heimsfriðarhreyfingin festi rætur í hugum margra mannvina upp úr
síðustu heimsstyrj öld, fólks, sem hafði lifað í styrjaldarlöndunum og
þekkti af eigin raun þær hörmungar, sem styrjaldarrekstur hefur í för
með sér. Hliðstæð hreyfing hefur ekki áður þekktzt í mannkynssög-
unni, og hefur hún að því leyti sérstöðu, að hún leitar samstarfs við alla
án tillits til pólitískra skoðana eða trúarbragða. Hún beitir sér af alefli
gegn hervæðingu og vopnaburði, og skorar á þjóðir að leita samkomu-
lags í hverri deilu með samningum í stað þess að láta vopn skera úr.
Árið 1949 komu fulltrúar 72 þjóða saman í París og stofnuðu heims-
friðarhreyfingu þá, sem nú fer með umboð miljóna manna á jörðinni.
Forustumaðurinn var franski vísindamaðurinn, prófessor Frédéric Joli-
ot Curie og kona hans Irene, dóttir Marie Curie, hinnar frægu pólsku
vísindakonu, sem hlaut Nobelsverðlaun fyrir radium-uppgötvanir sín-
ar. Þessi hjón bundust samtökum við vísindamenn og aðra áhrifamenn
þjóða, svo sem þjóðarleiðtoga, rithöfunda og kirkjunnar þjóna. Kjörið
var Heimsfriðarráð, sem stjórnar öllum framkvæmdum samtakanna og
boðar til þinga. í mörgum löndum eru þessi friðarsamtök orðin mjög
fjölmenn og sterk. Mátti t. d. glöggt sjá það í Vínarborg fyrir 2 árum,
þegar heimsfriðarþing var haldið þar. Þá var stofnað til friðargöngu