Tímarit Máls og menningar - 01.12.1954, Blaðsíða 13

KLUKK.AN IIENNAR OMMU
203
[Degjandi langa stund. Síðan íéllsl hann á, að hún kynni að hafa rétt fyr-
ir sér, en því miður gæti hann ekki liðsinnt henni undireins, hann yrði að
skrifa suður eftir sérstökum tækjum, það væri ekkert áhlaupaverk að
ráða niðurlögum pöddu sem hefði búið urn sig í hlust mánuðum saman.
Kondu til mín eftir hvítasunnu, ef þér verður ekki batnað, sagði hann,
og taktu inn meðalið í flöskunni þeirri arna, tvær teskeiðar á dag.
Því fór fjarri að konu Jóakims væri batnað um vorið, en nokkur
breyting hafði þó orðið á ósköpunum í eyranu á henni. Hún var ekki
mjög þjáð, en öngvu að síður hafði pöddunum fjölgað, þær voru að
minnsta kosti þrjár, fullyrti hún, ein suðaði eins og rokkur, önnur sner-
ist eins og vindrella, hljóðin í þeirri þriðju minntu á kirkjuorgel. Um
fardaga kvaðst læknirinn loks hafa fengið nauðsynleg tæki að sunnan:
Hann batt kirfilega fyrir augun á konu Jóakims og krakaði og boraði í
eyrað á henni með sundurleitum töngum og prjónum. Þegar aðgerðinni
var lokið, spýtti hann sótthreinsunarlyfjum inn í hlustina, leysti bindið
frá augum konunni og sýndi henni aflann, sjö dauðar pöddur í gler-
skál, jötunuxa, margfætlu, járnsmið, dordingul, loðpurku, brúnklukku
og marfló. Hann taldi sennilegast, að það hefði verið jötunuxinn sem
söng eins og kirkjuorgel, og skipaði konunni að stinga ávallt baðmullar-
hnoðra í bæði eyru áður en hún færi að hátta, svo að hún ætti ekki á
hættu að þurfa að hýsa slíkar ókindur framar.
Enn leið vor og sumar. Þegar Jóakim hóf tilraunir sínar og nætur-
vökur síðla hausts, gerðust þau undur að dularfullu kvikindi tókst að
smeygja sér inn í eyrað á konu hans, þrátt fyrir baðmullarhnoðrann, og
brauzt þar um ferlega með þungum dynkjum og háum hljóðum, sem
minntu á brimgný. Læknirinn taldi óráðlegt að leggja til atlögu við því-
líka skepnu fyrr en hún væri farin að dasast, og bruggaði í þess stað
kröftugt meðal til að draga úr þjáningum, — taka tvær teskeiðar á dag.
Nokkru fyrir páska lét hann svo til skarar skríða og kippti bráðlifandi
krossfiski út úr eyranu á konu Jóakims. A þessum firnum hafði gengið
í fimm eða sex ár. Jafnvel sandsíli og marhnútar fundu köllun hjá sér til
að yfirgefa sjóinn, og lögðu leið sína inn í hlustina á aumingja konunni
meðan nótt var myrkust: í fyrra hafði lófastór krahbi buslað í glerskál
læknisins eftir langa og harðsnúna aðgerð, og nú var hann nýlega búinn
að losa hana við ígulker. Að öðru leyti var konan eins og hún átti að sér,
ákaflega prúð og hæglát, dálítið launungarfull á svip og feimin. Hún