Tímarit Máls og menningar - 01.03.1993, Qupperneq 12

Einar Kárason
„Marga góða sögu ...“
Ávarp á samkomu til heiðurs Thor Vilhjálmssyni
Heiðraði mannfagnaður.
Ég reikna með að umfjöllun um bókmenntaverk Thors Vilhjálmsson-
ar muni halda áfram að verða gáfuðum mönnum ærið verkefni næstu
aldimar, en mig langar nú er við gleðjumst hér yfir enn einni verðskuld-
aðri viðurkenningunni sem honum hefur hlotnast, til að fara fáeinum
orðum um þann mikla sögumann er þeir einir þekkja sem af gæfu sinni
hafa kynnst Thor Vilhjálmssyni persónulega; meistara hinnar munnlegu
frásagnarhefðar. Því hefur verið haldið fram að rithöfundar séu alltaf að
skrifa um sjálfa sig, hversu fjarskylt efni sem þeir eru að kljást við í orði
kveðnu; í það minnsta megi úr öllum þeirra verkum lesa eitthvað um
þeirra eigin skapgerð og lyndisfall, og þetta virðist mér eiga mjög við um
sögur þær langar og stuttar sem maður verður aðnjótandi í löngum
símtölum við þann sem hér er hylltur, eða við sameiginlegar kaffidrykkj-
ur sem oft vilja dragast á langinn þótt ekki verði þess vart fyrren upp er
staðið og maður lítur furðu lostinn á klukkuna. Mjög augljóst dæmi um
það hvemig persónuleiki Thors birtist í munnmælum hans er úr langri
frásögn sem ég hef í fáein skipti verið svo lánsamur að hafa heyrt hann
fara með, en hún snýst um það þegar hann fyrir tveimur þremur árum var
boðaður til að fara með samstúdentum sínum frá lýðveldisárinu út í
Viðey, að fagna einhveijum tímamótum. Var honum af því tilefni stefnt
niðrá Sundahöfn þar sem ferjumaður biði hópsins. Thor kemur brunandi
niður á hafnarsvæðið, á síðustu stundu, geri ég ráð fyrir, snarast svo út
úr bílnum og skimar hvössum augum í kringum sig, en sér hvergi
samstúdentana. En þetta er líka stór og mikil höfn með miklum umsvif-
um, og Thor skokkar nokkra stund um svæðið í von um að koma auga á
hópinn, en án árangurs. Þarna er að vísu ýmiskonar fólk, verkamenn,
2
TMM 1993:1