Tímarit Máls og menningar - 01.03.1993, Qupperneq 77

Kominn er hér Krissi Gjé
með krabbamein í þarmi
þó verður seint á vaðli hlé
í viktarskúr hjá garmi.
Um leið og Kristmundur heyrir kveðskap læknisins rís hann á fætur og
verður all-hugsi. Síðan varpar hann fram þessari vísu:
Frekar verð ég fölur nár
fjarri lífsins gæðum
en hlusta verklaus öll mín ár
eftir sjúkdómsfræðum.
Pennans mönnum reynist oft erfítt að muna kveðskap og verða þeir að
skrifa hjá sér allt sem ekki á að glatast. En Anton var undir það búinn að
Kristmundur kastaði fram vísu og hafði ekki lagt frá sér sjálfblekunginn.
Byrjar hann þegar í stað að pára og á fullt í fangi með að ná niður vísunni,
svo hann gætir þess ekki að Kristmundur grípur byssuna sem hangir á
veggum, leggur hlaupið í munn sér og fírar af.
Brá Antoni að vonum við þetta, en þóttist þó hafa náð vísunni
óbrenglaðri.
Mörgum fannst fráfall Kristmundar bagalegt, enda var þetta á miðri
vertíð og hafði Kristmundur ætlað „rétt að skjótast“, en það var orðtak
hans. Voru bílstjórar orðnir langeygir eftir viktarmanninum og vönduðu
honum ekki kveðjumar uns skýring fékkst á fjarverunni og annar maður
gat hlaupið í skarðið.
Töluvert var um það rætt manna á meðal í bænum hvort hefði íþyngt
Kristmundi meir, tilhugsunin um það að vera frá vinnu í nokkra mánuði
sökum krabbameinsmeðferðar; eða þá hitt að eiga í vændum langa
sjúkrahúslegu og þurfa að hlusta á kveðskap Antons í tíma og ótíma.
Vildu sumir meina að Anton hefði viljandi breytt vísunni og hafí hún í
raun verið svona:
Frekar verð ég fölur nár
fjarri lífsins gæðum
en liggja veikur öll mín ár
undir þarmakvæðum.
TMM 1993:1
67