Tímarit Máls og menningar - 01.09.1996, Qupperneq 41

alltaf með allar nýju bækurnar á borðinu og búinn að kynna sér þær. Ég hef
ekki fylgst kerfisbundið með ungum skáldum eins og hann gerði þó að mér
fyndist það að mörgu leyti til fyrirmyndar. En ég hef vissa nautn af því þegar
ég sé ljóð eftir ungan höfund og finn að ég hefði sjálfur viljað yrkja það. Það
er minn mælikvarði. Og ég get alveg sagt það hér að ég var að lesa verðlauna-
bók Listahátíðar, Blánótt, og þar eru einstaka hlutir frá fóiki sem ég þekki
ekki sem vekja hjá mér gleði og ég segi við sjálfan mig: Það verður aldrei ort
síðasta ljóðið á íslandi!“
Dáistu að einhverju ungskáldi?
„Nei. Ég er búinn að dást að svo mörgum mér eldri að nú finnst mér
kominn tími til að einhverjir fari að dást að mér! En hluturinn er sá að okkur
sem vorum aldir upp í kreppunni fannst sjálfsagt að dást að þeim sem okkur
þóttu merkileg skáld og voru eldri en við, en nú finnst mér nýjar kynslóðir
gera eiginlega of miklar kröfur til að ég dáist að þeim. Ég held að mín kynslóð
sé síðasta aðdáunarkynslóðin á íslandi! Mín kynslóð gerði engar kröfur til
að aðrir dáðust að henni en mér finnst ég verða var við það að miklu yngri
skáld geri kröfur um að maður dáist að þeim.
Ég hef stundum orðið var við áhrif frá sjálfum mér hjá ungu fólki og ég
tala ekki um það og það talar ekki um það, því ennþá loðir það við að það
sé ekkert skemmtilegt að verða fyrir áhrifum af ritstjóra Morgunblaðsins.
Sum ljóð ákveðinna skálda minna mig svo á sjálfan mig að það er eiginlega
svolítið fyndið.“
Styrkur af kompaníi
Louisa Matthíasdóttirgerði myndir við Hólmgönguljóð og Gunnlaugur Schev-
ing við Jörð úr œgi og Vor úr vetri. Svo gerði Áslaug Sverrisdóttir nosturslegar
teikningar við Vísur um vötn ogErró myndir í sínum stíl við Dagur ei meir og
Morgunn i maí. Varstu ánægður með myndirnar við Ijóðin þín?
„Tiltölulega ungt skáld sem átti í vök að verjast þá fann ég styrk af því að
einhver vildi vera í kompaníi við mig.
Ég varð hissa þegar Louisa frænka mín vildi gera þetta, en hún hafði fyrr
gefið mér myndir. Þegar ég fékk skarlatssóttina fimm ára gamall þá átti að
flytja mig á farsóttarhúsið svo að ég gæti dáið þar. En móðir mín neitaði því
og varð eftir hjá mér í sóttkvínni en allir aðrir fluttu burt úr húsinu. Enginn
fékk að koma til okkar nema læknirinn. Þá málaði Louisa myndir handa mér
og sendi mér eins og kveðju á hverjum degi, stórar litríkar vatnslitamyndir
sem móðir mín festi á veggina í herberginu mínu þangað til það var orðið
eins og ævintýri. En þegar mér batnaði var öllu brennt sem ekki var hægt að
sótthreinsa á heimilinu, líka myndunum frá Louisu. Ég sé eftir þeim ennþá.
Ég fékk líka kveðju frá kaþólska biskupnum á hverjum degi. Hann sendi
TMM 1996:3
39