Tímarit Máls og menningar - 01.12.1999, Side 6

Steinunn Sigurðardóttir
í minningu Málfríðar
Einarsdóttur
Tíminn vildi ekki tengja sig við Málfríði, og hún vildi ekki tengja sig við tím-
ann. Það gætu allt eins verið hundrað ár í að hún fæddist, á tímamótunum
þegar sagt er að það séu hundrað ár frá því að hún fæddist. Dáin er hún að
minnsta kosti ekki. Því dauðinn er ekki annað en líítími leystur upp, og engin
upplausn af tíma tengdi sig við þessa konu. Hún varð ífæg af skrifum sínum
77 ára. Strax þá hafði líftími hennar farið fram úr sjálfum sér, því illvíg veik-
indi herjuðu á hana lengst af, en hún sneri ótrúlega lengi á þau og dauðann.
Hún skrifaði, þýddi og hrærðist í bókmenntum alla ævi. Níu árum eftir
ffægð var hún öll. Það höfðu komið út eftir hana fimm bækur, og hún var
byrjuð að falla í gleymsku undir lokin á sínum stutta ferli sem útgefinn höf-
undur. Víst voru tíminn og Málffíður aldrei í takt, og höfundarfrægðin
dægravillt eins og Málfríður sjálf í ellinni.
Fjörgömul hafði hún ungan húmor og absúrd sem var líkamanum
ofraun. Stundum lá við að hláturskast yfir einhverri vitleysunni yrði bani
skáldkonunnar, þegar djúpur og langdreginn hláturshósti skók hruman lík-
amann. Það hefði hæft henni vel að deyja úr hlátri, og kannski gerði hún það.
Sigfús Daðason og GuðnýÝr Jónsdóttir voru hjá henni glaðri á sjúkrahúsinu
rétt áður en hún skildi við, og það með síðustu orðunum: Nú þarf stóran
galdur.
ln memoriam
Glaðabirta
á októberdegi.
Undirtónn
og yfirtónn.
4
www.mm.is
TMM 1999:4