Tímarit Máls og menningar - 01.09.2000, Blaðsíða 47

MAÐURINN í TÖFRAHRINGNUM
íyrir áhrifum af henni. Það sama gildir um mjög fatlaða eða þroskahefta
einstaklinga.
William Heinesen lifði allan sinn lífsferil með tónlistinni.
Á stríðsárunum tók hann þátt í að stofnsetja Tónlistarskóla Þórshafnar
ásamt „Hljómplötufélaginu“, sem byggðist á því að meðlimirnir gátu fengið
lánaðar grammófónplötur hver hjá öðrum og einnig hlustað á þær í samein-
ingu. Öll þessi starfsemi átti upptök sín í djúpum söknuði. Fólk hafði ekki
aðgang að tónleikum eða útvarpssendingum líkt og á friðartímum. Fólk var
einangrað.
Bróðir Williams sem var ellefu árum yngri varð tónlistarmaður að at-
vinnu en varð að setjast að í Danmörku til að geta séð fyrir sér. Án nokkurs
vafa hefur William haft þennan bróður sinn sem fyrirmynd í Glötuðum
snillingum:
En það var eitthvað mikið sem Orfeus hafði umfram þá, strákurinn var ekkert
nema tónlistin, hafðiþetta dásamlega tóneyra, ognæmurvarhann að læra, músík-
elskur framí fmgurgóma, jú, spilaði Stándchen einsog bara engill. Boman sat í
hrifningarvímu og lullaði með á sellóið. Þetta var hreinlega óviðjafnanlegt.
-Það var núgott, drengur minn, sagði kennarinn gamli og tók um hendurnar
á Orfeusi. Enginn vafi aðþú ert besti nemandi sem hjá mér hefurverið, ognú skal
ég segjaþér nokkuð: framtíð áttufyrir þér! Þú mátt ekki verða eilífur augnakarl
hér íþorpinu, hér er svosem indælt að vera, en ... þúátt að fara, Orfeus minn,
þarft aðfá einhvern byr undir vængina, þú átt að verða annað ogmeira, strákur,
þú átt að njóta þess sem við hinir létum okkur nægja að dreyma um ogfikta við,
þú skalt verða raunverulegur tónlistarmaður, sigra heiminn!
Gamlir og hrukkóttir vangarnir á Boman voru orðnir rjóðir, hann var star-
andi og æstur: - Þú ættir að verða tilgangurinn með þessu öllusaman/
Tónlistarunnandi stendur ætíð innan töfrahrings og þessi manneskja veit
innst inni að fyrr eða síðar neyðast hún til að flýja.
Heinesen var maðurinn í töfrahringnum. Og hann uppgötvaði þegar
hann var hniginn að aldri að hann var einnig tekinn alvarlega í Færeyjum.
í áðurnefndri bók, Glötuðum snillingum, skrifar hann um hið vanmetna
skáld Síríus ísaksen: „Það hefur smámsaman runnið upp fyrir vinum bók-
menntanna að þetta skáld sem fáir lengivel könnuðust við hefur til að bera
óvenju djúptækan frumleika“. Það er meira að segja lagt til að ein af götum
bæjarins verði nefnd eftir honum, Síríusar ísaksengata. Ég vitna í bókina:
Varla er það nú alveg rétt, þetta með hamingjuleysið. Fjærrifór því. Margoft var
hann í rauninni feikn hamingjusamar inst í sálarjylgsnum sínum, gat vel á sinn
TMM 2000:3
malogmenning.is
45