Tímarit Máls og menningar - 01.09.2000, Blaðsíða 62

GYRÐIR ELÍASSON
staf og kom eftir öðrum stíg en ég
hafði þrætt. Hann var í dökkblárri ull-
arpeysu og með gráa prjónahúfu.
Andlitið var veðurbitið. Ekki beinlínis
óvenjulegt, en svipsterkt.
„Sjómaður,“ hugsaði ég strax.
„Sennilega á leið að minnismerkinu
um félaga sína hérna ofar í garðinum.“
Hann fór samt ekki upp slóðann
sem lá þangað, heldur staðnæmdist
við tjörnina. Hann virtist ekki hafa séð
mig og mér sýndist á öllu að hann
mundi vera mjög nærsýnn. „Af hverju
er hann þá ekki með gleraugu?“ hugs-
aði ég, því ég reyni alltaf að hugsa rök-
rétt. Svo fór ég að áætla hvað væri hægt
að búa til marga göngustafi einsog hann var með úr barrtrénu á bak
við mig. Ég komst ekki að neinni niðurstöðu og hætti að velta því fyrir
mér. Gamli maðurinn horfði á endurnar synda hringina sína. Síðan
dró hann tvær brauðsneiðar upp úr vasanum og henti út á vatnið.
Fuglarnir trufluðust í hringferlinu, og sóttu nú inn að miðju þar sem
brauðsneiðarnar flutu.
Það var eitthvað við þennan gamla mann sem vakti hjá mér áhuga.
Ég stóð á fætur og nálgaðist hann. Þegar ég var kominn alveg upp að
honum leit hann um öxl. Augun í honum voru merkilega björt þótt
hann sæi kannski ekki vel.
Ég ákvað að reyna að spjalla við hann nokkur orð á dönsku. Fær-
eysku gat ég ekki talað, og bar ekki fyrir mig eigið mál, þótt gamlir Fær-
eyingar tali sumir íslensku. Ég er fádæma slakur í dönsku. Einmitt á
þessu þingi hafði ég verið að segja dönskum starfsbróður mínum af
sameiginlegum kunningja okkar sem hafði nýlega gift sig. Dananum
skildist að það hefði verið eitrað fyrir hann, og brá illa.
„Góðan dag,“ sagði ég við gamla manninn.
Hann tók hlýlega undir.
„Þetta er skemmtilegur garður,“ sagði ég. Mér datt ekkert annað í
hug. Hann mótmælti því ekki. Eftir andartak spurði hann hvaðan úr
William að gefa fuglum. Teikning
eftir son hans Zacharias Heinesen.
60
malogmenning.is
TMM 2000:3