Tímarit Máls og menningar - 01.09.2000, Blaðsíða 113

RITDÓMAR
sem rétta henni hjálparhönd og næra
hana tímabundið til líkama og sálar.
Hún er umvafin eldri karlmönnum sem
ýmist sýna henni föðurlega umhyggju
eða kynferðislega áreitni. Allir eru þeir
ffemur eigingjarnir og sjálfselskir og
enginn þeirra sýnir henni skilyrðislausa
ást. Stúlkan er sífellt að máta ný rúm til
að sofa í og það eru alltaf einhverjir góðir
veiðimenn sem eru tilbúnir að bjarga
henni enda þótt lesandi fái á tilfmning-
una að stelpan gæti alveg eins hugsað sér
að láta éta sig lifandi.
Garri þóttist mikið hissa þegar hann
lauk upp hurðinni og sá hver hafði
verið að berja. Hann gerði sig á svipinn
eins og hann væri fýrir löngu búinn að
gleyma að hún væri til. Hann sagði: -
Nei, er það Mjallhvít? Sjálf? í eigin per-
sónu? Hvað segja dvergarnir sjö? -
Ágætt. - Hleypa þeir þér stundum upp
úr glerkistunni? - Ert þú að hugsa um
að hleypa mér inn? - Ég hefði nú helst
kosið að bíða með það þar til ég er
fluttur í kastalann. Ég er ekki einu
sinni búinn að kaupa mér hvítan
hest... (Bls. 14.)
Vísunin í Mjallhvítarævintýrið er nær-
tæk í sögunni þó stúlkan eigi ekki annað
sameiginlegt með kynsystur sinni MjaU-
hvíti en það að hafa á endanum deilt hús-
næði með 7 karlmönnum. Raunar eiga
þær einnig báðar prinsessurúm í skógi
því í upphafi sefur stúlkan í lokrekkju
með frumskógarmynstruðu tjaldi. Síðar
í sögunni ber rúmið í skóginum aftur á
góma en þá á stúlkan ekki í neitt hús að
venda fremur en Mjallhvít, sem var skUin
ein eftir úti í skógi:
... Siturþúbarahér? sagðihann. Hún
krosslagði handleggina. - Þú hlýtur al-
deilis að vera syfjuð fýrst þú hefur lyst
á því að leggjast niður í klístrið á borð-
inu. Hún strauk yfir borðplötuna. -
Það er ekki svo slæmt. - Ég hef séð
hentugri svefnstaði, sagði hann.
Grænar lautir til dæmis og fóðraðar
kistur úr furu. — Prinsessurúm í miðj-
um skóginum, sagði hún... (Bls. 125.)
Sá sem þarna mælir er að vísu ekki neinn
riddari á hvítum hesti en hann ber hana
engu að síður heim í höll sína:
... Hann bjó við Hverfisgötu og íbúð-
in hans var eiginlega engin íbúð heldur
stórt herbergi ... Sængin var fiður-
sæng og blómalykt af verinu og lakinu.
Allt hreint og fint og hún fór ansi nærri
því að vera hamingjusöm þegar hún
lagðist út af og breiddi yfir sig. Vaknaði
við að hann klæddi hana úr buxunum,
með augun full af reyk og ennþá jafh
dauðuppgefin. Hann straukhenni svo-
lítið um nárann og klofið og magann,
lagðist ofan á hana og þröngvaði sér
inn. Það var sárt en hún beit á jaxlinn
og þóttist sofa. (BIs. 126.)
Úlfurinn, veiðimaðurinn og amman
virðast þarna samankomin í einum og
sama karlmanninum en þetta er ekki í
fýrsta skipti í sögunni sem stúlkan fer
heim með ókunnugum karlmanni og
háttar ofan í bláókunnugt rúm. Sagan
hefst einmitt á einu slíku atviki þar sem
tónninn er sleginn og augljóst að stúlkan
er varnarlaus gagnvart hættunum sem
leynast í „skóginum“.
Og þótt söguhetjan virðist komast af
með þessu móti kemst hún afar skammt
áleiðis. Sagan gengur í hring og endar á
byrjunarreit þar sem hún virðist ætla að
hefja sama hringinn. Þessi hingrás er
undirstrikuð í forminu þar sem upphafs-
kafli sögunnar er endurtekinn í lokin. Ef
nánar er að gætt hefur þó ýmislegt gerst
og stúlkan ef til vill færst örlítið nær tak-
marki sínu.
111
TMM 2000:3
malogmenning.is