Tímarit Máls og menningar - 01.12.2000, Síða 83

SAFNGRIPIR
Það hlýtur að vera.
Svo er líka eitthvað ekta við hann, eins og hann sé djúpur á alveg
sérstakan hátt.
Eins konar náttúrubarn?
Það má kannski segja það.
Af hverju sagðirðu mér ekki frá þessu? Ég hafði ekki grænan grun.
Hvenær byrjaði þetta?
Það var í vonda veðrinu í vetur.
Hlaut að vera.
Hvað áttu við?
Þú veist hvað gerðist níu mánuðum eítir rafmagnsleysið í New
York.
Já, en þá var pillan ekki komin til sögunnar.
Eins gott hún fæst hér.
Nú, hvað áttu við?
Hvernig afkvæmi heldurðu að þið munduð eignast!
Svo hlógum við eins og fífl, en löngu seinna varð þessi athugasemd
blóðsuga á hörundi mínu.
*
Ég var ekki af baki dottin og sótti um aukafjárveitingu til að markaðs-
setja safhið og koma því í nútímalegra horf. Það vantaði merkingar og
bæklinga og annað slíkt. Bæjarstjórinn sýndi skilning, að minnsta kosti í
orði, en stóri hausinn kunningi minn var þversum eins og slaufan.
Það væri nær að rífa þessa kofa, sagði hann. Bærinn hefur ekkert
nema útgjöld af þessu.
Nú, ég veit ekki betur en þessi hús séu orðin eitt helsta tákn bæjarins
og eigi ríkan þátt í því að laða til hans ferðamenn.
Ekki finnur bæjarsjóður fyrir því, hvað þá hafnarsjóður. Þetta er á
miðju athafnasvæði hafnarinnar. Það er hérna rækjuverkandi sem
hefur áhuga á að byggja þarna frystigeymslu. Hvort heldurðu að stuðli
að meiri verðmætasköpun fyrir bæjarfélagið?
Ég skil, sagði ég. En er ekki nóg af lóðum undir slík hús?
Hvar ættu þær að vera? Þú vilt kannski segja mér það.
Niðri á uppfyllingu til dæmis.
Á dýrasta landinu? Og um leið datt hausinn svo snögglega út á hlið
TMM 2000:4
malogmenning.i-s
81